Νίκη του Μαδούρο στη Βενεζουέλα!

Με συμμετοχή 61,4% πραγματοποιήθηκαν την Κυριακή οι περιφερειακές εκλογές στη Βενεζουέλα, για την εκλογή των τοπικών κυβερνητών στις 23 επαρχίες. Σύμφωνα με το σχεδόν τελικό αποτέλεσμα (λείπει μόνο η επαρχία Μπολίβαρ), οι υποψήφιοι του σοσιαλδημοκρατικού κυβερνητικού Ενωμένου Σοσιαλιστικού Κόμματος (PSUV), του Προέδρου Νικολάς Μαδούρο, εκλέγονται σε 17 επαρχίες (είχε 20, αλλά κέρδισε ένα προπύργιο της αντιπολίτευσης, την επαρχία Μιράντα). Οι υποψήφιοι που συσπειρώνονται στο συνονθύλευμα νεοφιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων (με πολλές από αυτές να έχουν και ομάδες κρούσης και τάγματα θανάτου), το λεγόμενο «Προεδρείο Δημοκρατικής Ενότητας» (MUD), νίκησαν σε 5 επαρχίες. Το αποτέλεσμα, που διέψευσε τις τελευταίες δημοσκοπήσεις τις οποίες είχαν παρουσιάσει αστικά ΜΜΕ, αμφισβήτησε αμέσως η αντιπολίτευση, που ζητά επανακαταμέτρηση των ψήφων σε όλες τις επαρχίες. Η κίνηση αυτή ήταν αναμενόμενη και εντάσσεται στη συνέχιση της προσπάθειας αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης.Θυμίζουμε ότι το κυβερνών κόμμα ελέγχει πλήρως τη Συντακτική Συνέλευση, η οποία έχει συγκροτηθεί από το καλοκαίρι, ενώ η αντιπολίτευση ελέγχει από το Δεκέμβρη του 2015 τα 2/3 του Κοινοβουλίου, το οποίο και χρησιμοποιεί ως εργαλείο για να σαμποτάρει το όποιο κυβερνητικό μέτρο.

Η ΕΕ, μέσω της επικεφαλής της Εξωτερικής Πολιτικής και Αμυνας, Φεντερίκα Μογκερίνι, ζήτησε να διευκρινιστούν τα «μη αναμενόμενα» αποτελέσματα.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας συμμετείχε στηρίζοντας στις 22 επαρχίες τους υποψηφίους του κυβερνώντος κόμματος και σημείωνε ότι διεκδικεί την ψήφο για «να δοθεί μήνυμα κατά του ιμπεριαλισμού και των λακέδων του» αλλά και «προς τους ρεφορμιστές, τους διεφθαρμένους και συμβιβασμένους στις τάξεις της "Μπολιβαριανής Διαδικασίας"» και να προβάλει το δρόμο «της επαναστατικής εμβάθυνσης των κατακτήσεων που έχουν επιτευχθεί, χωρίς συμφιλίωση με τους εχθρούς του εργαζόμενου λαού».

Πηγή: rizospastis.gr

Σαν σήμερα 27 Σεπτεμβρίου 1941 ιδρύθηκε το ΕΑΜ

Σαν σήμερα 27 Σεπτεμβρίου 1941 ιδρύεται το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο – ΕΑΜ. Από την πρώτη κιόλας στιγμή, μετά την ολοκλήρωση της τριπλής κατοχής από τα γερμανικά, ιταλικά και βουλγαρικά στρατεύματα, το ΚΚΕ ύψωσε τη σημαία της αντίστασης.

Είχε προηγηθεί η ίδρυση του Εργατικού Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (16 Ιούλη 1941). Στις επαφές που έγιναν ανάμεσα στους εκπροσώπους του ΚΚΕ και τους εκπροσώπους των άλλων κομμάτων, το Μάη και τον Ιούνη του 1941, τα παλιά αστικά κόμματα χαρακτήρισαν «τυχοδιωκτισμό» τα σχέδια για οργάνωση αντίστασης εναντίον των κατακτητών και απέρριψαν τις προτάσεις για συνεργασία.

Τα κόμματα που τελικά συνυπέγραψαν το ιδρυτικό του ΕΑΜ ήταν: το Αγροτικό Κόμμα, το νεοσύστατο κόμμα «Ενωση Λαϊκής Δημοκρατίας» (ΕΛΔ), με επικεφαλής τον Ηλία Τσιριμώκο και το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας (Χ. Χωμενίδης).

Η ίδρυση του ΕΑΜ, πέντε μόλις μήνες μετά την κατάκτηση της χώρας από τους ναζί αποτελεί πολύτιμη παρακαταθήκη του λαού.

Η ίδρυση του ΕΑΜ και στη συνέχεια το φούντωμα της Εθνικής Αντίστασης έσωσε την τιμή του λαού που άλλοι είτε συνεργάστηκαν με τον κατακτητή είτε κήρυτταν την αδράνεια.

Το ΕΑΜ οργάνωσε τον αγώνα για την επιβίωση του Λαού όταν τον αγκάλιαζε η πείνα και τον απειλούσε άμεσα, θανάσιμα, ανελέητα η πλήρης εξόντωση. Και απέσπασε από τα νύχια της τη ζωή του Λαού.

Το ΕΑΜ ματαίωσε την πολιτική επιστράτευση που οργάνωσαν οι κατακτητές και οι Κουίσλιγκς, με την οποία ένα μεγάλο μέρος του Λαού θα βάδιζε στον αφανισμό και ένα μεγάλο μέρος Γερμανών εργατών θα βάδιζε στα μέτωπα κατά των συμμάχων. Το ΕΑΜ ματαίωσε τη στρατιωτική επιστράτευση με την οποία ένα μέρος των Ελλήνων στρατεύσιμων θα αναγκαζόταν να πολεμήσει στα μέτωπα κατά των Συμμάχων και ένα μέρος των συμμάχων στρατιωτών θα αναγκαζόταν να τους αντιμετωπίσει.

Το ΕΑΜ οργάνωσε τον ένοπλο αγώνα του Λαού, τον ενεργό και εφεδρικό ΕΛΑΣ, με τον οποίο πρόσφερε τεράστιες υπηρεσίες στο Συμμαχικό αγώνα και προστάτευσε από τη ληστεία, τον εξανδραποδισμό, την εξόντωση το Λαό.

Το ΕΑΜ απελευθέρωσε με τον ΕΛΑΣ μέσα στην κατοχή τα 4/5 της χώρας. Και κει οργάνωσε μια νέα Ελεύθερη Λαϊκή Ελλάδα, όπου ο λαός γεύτηκε την πραγματική Λευτεριά του, καρπώθηκε την προκαταβολή της Λαϊκής Δημοκρατίας.

Πηγή: Ατεχνώς

Ο χορός των βρυκολάκων

Μια ξέφρενη αντικομμουνιστική υστερία σαρώνει την Ευρώπη του νεοναζισμού και την Αμερική του νεομακαρθισμού. Επίγονοι των αποικιοκρατών, λιγούρια του Φρήντμαν, νοσταλγοί των κρεματορίων και μια σειρά αποβράσματα της Ιστορίας, παρέα με εθελοντές αμόρφωτους , ανιστόρητους, λούμπεν ναζιστάκια και ανυπόφορα εφησυχασμένους, έχουν συστρατευτεέ για να ξαναγράψουν την Ιστορία.

Στοχος να ταιριαζει με τη συγχρονη εξαθλιωση της δουλειας, να δινει αλλοθι στο εργασιακο κολαστηριο της ανεργιας, του δεκαωρου και της απληρωσιας και να βαζει φωτοστεφανο στους νεοφιλελεδες που ονειρευονται – εκτος από τις διακοπες στη Μυκονο – νεα ολοκαυτωματα, μιαν απεραντη φυλακη , πολλες Μανωλαδες κι ένα κοσμο γενικευμενης φαβελας.

Τα σταφυλια της οργης τα καβροχθισαν οι σφηκες, ο Στάινμπεκ είναι δυστυχως νεκρος κι επιτελους σκασμος οι ρητορες, πολύ μιλησανε, στο εξης θα παιζουνε σ αυτό το θιασο μονο φαντασματα.

Αναδευεται στο πολυτελες μνημουρι του ο Λεοπολδος του Βελγιου. « Ο διοικητης μας διεταξε να κοψουμε και να παλουκωσουμε τα κεφαλια οσων αντισταθηκαν στο Κογκο και να κρεμασουμε σε σχημα σταυρου τις μαναδες με τα παιδια τους». Μαρτυρια μελους του μισθοφορικου αποσπασματος, με την επωνυμια, «Φιλανθρωπικη Διεθνης Ενωση της Αφρικης». Δεκα εκατομμυρια Αφρικανοι σφαγιαστηκαν από τη φιλανθρωπικη, ιεραποστολικη ενωση, ενώ στην αποκομιδη καουτσουκ εκοβαν τα χερια των λιγοτερο αποδοτικων της αφρικανικης Μανωλαδας.

Σαλευει μεσα στο φερετρο του ο Τσωρτσιλ. «Τους μισω τους Ινδους. Είναι ζωα κι εχουν ζωωδη θρησκεια. Αναπαραγονται σαν κουνελια».1943, δηλωση για το λιμο της Βεγγαλης. 29 εκατομμυρια Ινδοι πεθαναν από πεινα. Οι Βρετανοι αποικιοκρατες εξηγαγαν ολο το σιταρι και το ρυζι στη Μ, Βρετανια.
Σηκωνονται αργα από το μνημα τους οι προγονοι του Μεγκελε και του Αδολφου. Αυτοι που στις αρχες του 20ου αιωνα εκαναν προβα τζενεραλε στο ολοκαυτωμα σε Γκανα, Τογκο, Καμερουν και Τανζανια, δολοφονωντας το 80% των φυλων, Χερερο και Ναμα γιατι αντισταθηκαν στη Γερμανικη αποκιοκρατια
Στη σημερινη Γαλλια ο Ολαντ διατηρει γαλλικα στρατευματα κι επιχειρει στρατιωτικα σε 10 χωρες της Αφρικης, που θεωρουνται πια «ανεξαρτητες» αλλα συντηρουν αδιαλλειπτως τους χορους των βρυκολακων. Κι ενώ το 1947 εμεις ματωναμε από τον εμφυλιο, τον πυροδοτημενο από τον Σκομπυ του Τσωρτσιλ, η Αλγερια θρηνουσε 100.000 σφαγιασθεντες από τους Γαλλους μισθοφορους, της Λεγεωνας της Τιμης (ειναι παλιος ο ανασκολοπισμος της γλωσσας και κατι φερνει απο αιμα, τιμη κλπ) Ξανα στο τωρα του Ολαντ. Το 10% του γαλλικου πληθυσμου είναι Αλγερινοι, γκετοποιημενοι δουλοπαροικοι, ενώ το 70% των φυλακισμενων σε ολη τη Γαλλια είναι παλι Αλγερινοι. Το σκοταδι πεφτει γρηγορα πανω απ την πολη του φωτος πριν καν ολοκληρωθει καλα-καλα μισος αιωνας από το Γαλλικο Μαη.

Γι αυτο, οταν ακουω το Αιγαιο να γινεται ποιηση, εγω παντα σωπαινω αλλα οταν ακουω για την Ευρωπη του διαφωτισμου και των λαων, μου ανεβαινει το αιμα στο κεφαλι. Πολλα, πολλα εμετικα και αιματοβαμμενα από τη γενοκτονια των Ινδιανων και τις ιαχες των κονκισταδορων ως το μαζικο σεξουαλικο βιασμο και τη μαζικη δολοφονια των Μαου Μαου από τους Βρετανους τζεντλεμεν, από τον εκτοπισμο 10 εκατομμυριων Ινδων επειδη στραβοκαταπιε σ ένα γευμα ο Κυριλλος Ραντκλιφ, μεχρι την αποστολη ζαχαρης με αρσενικο στις φυλες του Αμαζονιου, το βομβαρδισμο των καταφυγιων στη Ραμαλα, απο τους προκατοχους του Τραμπ και τη συνοδοιπορια του ιδιου στις σφαγες της Γαζας και της Υεμενης.

Ηπιαν πολύ αιμα οι βρυκολακες αλλα διψανε ακομα. Σ αυτο το ιδιο αιμα βουτανε το δαχτυλο για να ξαναγραψουν την Ιστορια των "ισων αποστασεων" , χωρις αιδω γιατι ξερουν οτι εχουν καταφερει να φτιαξουν μια τηλεχειριζομενη κοινωνια πιυ καταπινει αμασητες χλαπατσες.

Φωτο 1: Βρετανος εκπολιτιστης

Φωτο 3: Ο λιμος της Βεγγαλης 

Φωτο 4: Γερμανος εκπολιτιστης

Κογκο, αμοιβη για το μαζεμα καουτσουκ

Κογκο, αμοιβη για το μαζεμα καουτσουκ

 Ο λιμος της Βεγγαλης 

Γερμανος εκπολιτιστης

Πηγή: alfavita

Όταν γη και ουρανός γίνονται ένα!

Ένας παράδεισος στη γη και σίγουρα δεν είναι ο μόνος. Μαγικές εικόνες από τις αλυκές στην Βολιβία.

Αν υπάρχει παράδεισος κάπως έτσι θα πρέπει να είναι. Γαλάζιο παντού, σύννεφα, γαλήνη και ηρεμία.

Σύμφωνα με τη Daily Mail, οι ονειρικές αυτές εικόνες είναι στον επίγειο παράδεισο που λέγεται Βολιβία, στις αλυκές του Uyuni.

Εδώ δεν μπορεί κανείς εύκολα να πει που αρχίζει ο ουρανός αφού δεν το τοπίο σου δίνει μια ενιαία εικόνα, τόσο μαγική.

Οι εν λόγω αλυκές είναι 3.600 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας ενώ η περιοχή είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στους τουρίστες οι οποίοι έρχονται να δουν κάτι διαφορετικό.

Οι επισκέπτες μπορούν να απολαύσουν την απέραντη λευκή έκταση και την εκπληκτική θέα, σε μια περιοχή που είναι αποκομμένη από τον σύγχρονο κόσμο.

Δίνοντας μόνο 15 δολάρια τη μέρα, οι τουρίστες μπορούν να έρθουν πιο κοντά στη φύση, μένοντας σε κατοικίες χωρίς ρεύμα ή νερό.

Μπορούν να συμμετάσχουν σε διάφορες τοπικές δραστηριότητες όπως το ετήσιο κούρεμα των λάμα ή να πάνε μαζί με τους ντόπιους με καραβάνια σε ερημικά χωριά μεταφέροντας αλάτι προς ανταλλαγή για φαγητό.

Αν και η περιοχή είχε πάντοτε επισκέπτες ωστόσο έγινε περιζήτητη τα τελευταία 5 χρόνια όταν εξορύχτηκαν 5.4 τόνοι λιθίου κάτω από την επιφάνεια του αλατιού.

Το λίθιο έχει “αναβαθμίσει” τη περιοχή καθώς οι κάτοικοι το χρησιμοποιούν για να έχουν ρεύμα και για να φορτίζουν από κινητά μέχρι ηλεκτρικά αυτοκίνητα.

Πηγή: news247.gr

Οδόστρωμα με άσφαλτο από γόπες τσιγάρων

Τρισεκατομμύρια γόπες τσιγάρων παράγονται ετησίως ανά τον κόσμο- και οι περισσότερες από αυτές καταλήγουν στο περιβάλλον, όπου απαιτούνται χρόνια για τη διάσπασή τους, ενώ τα τοξικά χημικά που περιέχουν καταλήγουν σε λίμνες, ποτάμια και τη θάλασσα.

Για την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος, ομάδα ερευνητών του RMIT University υπό τον Dr. Αμπάς Μοχαρετζανί επέδειξε πως άσφαλτος ανάμεικτη με γόπες τσιγάρου μπορεί να διαχειριστεί καλά μεγάλη κίνηση οχημάτων, έχοντας επίσης μειωμένη θερμική αγωγιμότητα. Αυτό σημαίνει πως όχι απλά επιλύεται ένα μεγάλο πρόβλημα απορριμμάτων/ αποβλήτων, αλλά παράλληλα αντιμετωπίζεται και το ζήτημα των υψηλών θερμοκρασιών που είναι κοινό στις μεγάλες πόλεις.

Ο Μοχαρετζανί, λέκτορας στη σχολή Μηχανολογίας του RMIT, λέει πως το συγκεκριμένο θέμα τον απασχολούσε εδώ και χρόνια. «Προσπαθούσα για πολλά χρόνια να βρω βιώσιμες και πρακτικές μεθόδους για την επίλυση του προβλήματος της μόλυνσης από γόπες τσιγάρων» σημειώνει, σύμφωνα με σχετική ανακοίνωση του αυστραλιανού πανεπιστημίου. «Σε αυτή την έρευνα εγκιβωτίσαμε τις γόπες των τσιγάρων σε άσφαλτο και παραφίνη για να “κλειδώσουμε” τα χημικά και να αποφύγουμε διαρροή τους. Οι εγκιβωτισμένες γόπες αναμείχθηκαν με καυτή άσφαλτο για σκοπούς δειγμάτων» λέει ο Μοχαρετζανί.

«Οι εγκιβωτισμένες γόπες που αναπτύχθηκαν σε αυτή την έρευνα θα αποτελέσουν ένα νέο δομικό υλικό, το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε πολλές διαφορετικές εφαρμογές και ελαφρά συνθετικά προϊόντα. Η έρευνα αυτή δείχνει ότι μπορείς να δημιουργήσεις ένα νέο δομικό υλικό ενώ παράλληλα απαλλάσσεις το περιβάλλον από ένα μεγάλο πρόβλημα αποβλήτων».
 Περίπου 6 τρισεκατομμύρια τσιγάτα παράγονται κάθε χρόνο, με αποτέλεσμα τη δημιουργία 1,2 εκατ. τόνων αποβλήτων από τις γόπες τσιγάρων. Τα νούμερα αυτά αναμένεται να αυξηθούν κατά άνω του 50% ως το 2025, κυρίως λόγω της αύξησης του πληθυσμού παγκοσμίως.

«Τα φίλτρα τσιγάρων είναι σχεδιασμένα να παγιδεύουν εκατοντάδες τοξικά χημικά, και οι μόνοι τρόπος ελέγχου τους είναι είτε μέσω αποτελεσματικού εγκιβωτισμού για την παραγωγή νέων, ελαφρών μειγμάτων, είτε μέσω τις ενσωμάτωσής τους σε τούβλα» αναφέρει ο Μοχαρετζανί, ο οποίος είχε γίνει γνωστός παγκοσμίως το 2016 για την έρευνά του πάνω στην ανακύκλωση γοπών τσιγάρων μέσω της ενσωμάτωσής τους σε τούβλα.


Πηγή: naftemporiki.gr

Απεβίωσε ο γηραιότερος άνδρας του κόσμου σε ηλικία 113 ετών

Ο Γισραέλ Κρίσταλ, που επέζησε από το Ολοκαύτωμα, είχε γεννηθεί την 15η Σεπτεμβρίου 1903 στο Ζαρνόβ της σημερινής Πολωνίας

Ο Γισραέλ Κρίσταλ, που επέζησε από το Ολοκαύτωμα και είχε αναγνωριστεί από το βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες ως ο γηραιότερος άνδρας στον κόσμο, απεβίωσε σήμερα σε ηλικία 113 ετών, μετέδωσαν ισραηλινά ΜΜΕ.

Ο Κρίσταλ είχε γεννηθεί την 15η Σεπτεμβρίου 1903 στο Ζαρνόβ της σημερινής Πολωνίας, τρεις μήνες προτού οι αδελφοί Ράιτ πετάξουν για πρώτη φορά με ηλεκτροκίνητο αεροσκάφος.

«Ο Γισραέλ Κρίσταλ (...) απεβίωσε την Παρασκευή, έναν μήνα πριν από τα 114α του γενέθλια» έγραψε η εφημερίδα Haaretz στη διαδικτυακή της έκδοση.

Σύμφωνα με τον ενημερωτικό ιστότοπο Ynet, είχε δύο παιδιά, εννέα εγγόνια και 32 δισέγγονα.

Το βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες τον καταχώρισε ως τον γηραιότερο άνδρα του πλανήτη τον Μάρτιο του 2016.

Ο Κρίσταλ επέζησε του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και έζησε στο Λοτζ, στην Πολωνία, έως τη ναζιστική εισβολή το 1939. Εκτοπίστηκε με την οικογένειά του στο γκέτο της πόλης. Τέσσερα χρόνια μετά, εστάλη στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς.

Έχασε τη σύζυγό του και τα δύο τους παιδιά στο Ολοκαύτωμα, εκείνος όμως επέζησε. Ζύγιζε μόλις 37 κιλά, σύμφωνα με το Γκίνες, όταν οι συμμαχικές δυνάμεις απελευθέρωσαν τους κρατουμένους των στρατοπέδων.

Μοναδικός επιζών από την οικογένειά του, ο Κρίσταλ μετανάστευσε στη Χάιφα, στο βόρειο Ισραήλ, με τη δεύτερη σύζυγό του και τον γιο του, το 1950. Ήταν ιδιοκτήτης ζαχαροπλαστείου ως τη σύνταξή του.

Πηγή: protothema

Τα 14 μέρη που θα πρέπει να πάτε για να επιζήσετε, αν καταστραφεί ο κόσμος

Με τον Κιμ Γιονγκ Ουν να συνεχίζει απτόητος την επίδειξη της δύναμης πυρός που διαθέτει η Βόρεια Κορέα, τις ΗΠΑ, Ρωσία και Κίνα αντιδρούν οι συνωμοσιολόγοι και όχι μόνο βρήκαν ξανά την ευκαιρία για να τροφοδοτήσουν με πανικό την κοινή γνώμη για μία επικείμενη πυρηνική απειλή, η οποία θα προκαλέσει την καταστροφή του πλανήτη.

Φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που γιια ορισμένους ο πλανήτης μας βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής. Ποιος ξεχνάει εξάλλου τους φανατικούς των θεωριών συνωμοσίας που υποστηρίζουν ότι το 2016 θα είναι η χρονιά που θα αρχίσουν όλα να καταρρέουν σύμφωνα με τα όσα είχαν πει οι Μάγια για την καταστροφή του κόσμου!  Μάλιστα στα τέλη του 2015 διάφορες φυσικές καταστροφές όπως πλημμύρες και σαρωτικοί τυφώνες χαρακτηρίστηκαν οιωνοί.

Στηριζόμενο σε αυτό το Business Insider συγκέντρωσε τα 14 σημεία που ενδεχομένως να προσφέρουν καταφύγιο στους ανθρώπους αν καταστραφεί ο κόσμος. Τώρα ποιος τα πιστεύει και ποιος όχι όλα αυτά είναι μία άλλη ιστορία. Πάντως ούτε οι φανατικοί των θεωριών συνωμοσίας φαίνεται να είναι έτοιμοι να μετακομίσουν... Πάντως για όσους έχουν την οικονομική δυνατότητα και όχι το φόβο της παγκόσμιας καταστροφής, το να επισκεφθούν κάποιο από αυτά τα μέρη η εμπειρία θα είναι μοναδική. 

Ισλανδία
Η Ισλανδία είναι η πιο απομακρυσμένη χώρα σε όλη την Ευρώπη και απέχει εκατοντάδες μίλια μακριά από κάθε άλλη χώρα, γεγονός που θα αποθαρρύνει τους επίδοξους εισβολείς.
Η χώρα τροφοδοτείται σχεδόν εξ ολοκλήρου από γεωθερμική ενέργεια από τα πολλά ενεργά ηφαίστεια της χώρας, ενώ η θαλάσσια ζωή (ψάρια, θαλασσινά) είναι άφθονη. Έτσι αν για οποιοδήποτε λόγο οι κάτοικοι αποκλειστούν εκεί για μεγάλο χρονικό διάστημα, θα έχουν και ζέστη και τροφή.
Υπενθυμίζεται πως η Ισλανδία κατάφερε να ξεπεράσει μια σχεδόν ολική κατάρρευση του τραπεζικού της συστήματος κατά τη διάρκεια της χρηματοπιστωτικής κρίσης. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι κάτοικοί της να γίνουν αρκετά σκληροί, απαραίτητο στοιχείο για να αντιμετωπίσει κάποιος το τέλος του κόσμου.

Τριστάν ντα Κούνια 
Αυτή η αλυσίδα νησιών στο νότιο Ατλαντικό είναι στην πραγματικότητα το πιο απομακρυσμένο κατοικημένο αρχιπέλαγος του κόσμου, αφού απέχει πάνω από 2.000 χλμ από την πλησιέστερη ακτή. Ο πληθυσμός τους είναι μόλις 300 κάτοικοι. Το βασικό επάγγελμα είναι το ψάρεμα.

Γκουάμ
Απευθύνεται στους Αμερικανούς πατριώτες , οι οποίοι μπορούν να βρουν καταφύγιο σε αυτό το μακρινό φυλάκιο. Το Γκουάμ είναι στον Ειρηνικό Εκεί βρίσκεται μία στρατιωτική βάση των ΗΠΑ, ιδανική για να φιλοξενήσει με ασφάλεια ανθρώπους σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης.
Βέβαια το Γκουάμ δεν ζει καμία οικονομική άνθιση. Το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων προέρχεται από τους τουρίστες και την κυβέρνηση των ΗΠΑ, αλλά πριν φτάσουν εκεί οι άποικοι από την Αμερική (τον 16ο αιώνα), οι άνθρωποι ζούσαν στο νησί για περισσότερα από 4.000 χρόνια. Αρα είναι σίγουρα ένας τόπος κατοικήσιμος.

Τσιάνγκ Μάι
Το μόνο που πραγματικά χρειάζεται να γνωρίζετε είναι ότι σε αυτή την ειδυλλιακή πόλη στη βόρεια Ταϊλάνδη αποφάσισε ο Ελβετός επενδυτής Marc Faber να χτίσει το σπίτι του. Ο Faber είναι γνωστός για την απαισιοδοξία του. Μάλιστα λέγεται πως συνεχώς κάνει προειδοποιήσεις σχετικά με το πού θα πρέπει να ζήσει κανείς αν ξεσπάσει πόλεμος και πως το δολάριο θα αξίζει λιγότερο από το χαρτί τουαλέτας .

Ντένβερ
Το Ντένβερ έχει μερικά στοιχεία που το καθιστούν σημαντικό προορισμό σε περίπτωση που πλησιάζει το τέλος του κόσμου. Βασικότερο όλων είναι πως με τα αποθέματα πετρελαίου που έχει δεν θα ξεμείνει ποτέ από καύσιμα.
Σε περίπτωση πολέμου, είναι μία από τις ιδανικότερες πόλεις για να χτίσουν οι ΗΠΑ την άμυνά τους. Δεν βρίσκεται κοντά στη θάλασσα και γύρω γύρω έχει βουνά.
Θεωρείται μάλιστα ένα εξαιρετικό μέρος για να πάτε σε περίπτωση υπερθέρμανσης του πλανήτη. Στην πραγματικότητα, η υπερθέρμανση θα βοηθήσει τη γη του Ντένβερ να γίνει απίστευτα εύφορη.

Ανταρκτική
Η Ανταρκτική μπορεί να είναι ένα από τα πιο αφιλόξενα μέρη πάνω στη Γη, είναι όμως και το τέλειο σημείο του πλανήτη για να κρυφτεί κάποιος αν έρθει το τέλος του κόσμου. Στην περίπτωση που καταφέρετε να φτάσετε εκεί, θα πρέπει να έχετε εφοδιαστεί με αρκετά τρόφιμα για να αντέξετε το κρύο του χειμώνα. Εκεί μπορείτε να φιλοξενηθείτε σε κάποιο από τα καταλύματα επιστημονικών αποστολών. Το μόνο βέβαιο είναι πως κανένας πόλεμος δεν θα φτάσει ως εκεί.
Βέβαια υπάρχει και το μειονέκτημα με τη στάθμη της θάλασσας, η οποία θα ανέβει σημαντικά με την υπερθέρμανση του πλανήτη.

Πούνκα Τζάγια
Αυτή η ορεινή περιοχή της Ινδονησίας δεν μοιάζει να είναι ένα πολύ φιλόξενο μέρος για να ζήσει κάποιος. Ωστόσο είναι σημαντικό να γίνει κατανοητό ότι αν έρθει το τέλος του κόσμου δεν θα ψάχνετε το πιο φιλόξενο μέρος, αλλά αυτό που θα σας επιτρέψει να επιβιώσετε. Εκεί βρίσκεται το μεγαλύτερο ορυχείο χρυσού, οπότε θα σας περιμένει πολύ δουλειά, αλλά και πολύ... εμπόριο. Εκεί βρίσκεται και το τρίτο μεγαλύτερο ορυχείο χαλκού στη Γη .

Κέιπ Τάουν 
Το Κέιπταουν είναι το καλύτερο σημείο στην αφρικανική γη. Υπέροχη θέα και λιμάνια, στη δεύτερη πιο πυκνοκατοικημένη πόλη της Νοτίου Αφρικής. Μάλιστα λέγεται πως ακόμα και αν όλα πάνε στραβά στον κόσμο το Κέιπ Τάουν θα συνεχίσει να ζει σαν να μην έχει συμβεί τίποτα.

Βέρνη
Η Ελβετία έχει αναμφίβολα αποδείξει τις δυνατότητές της ως ένα ασφαλές καταφύγιο κατά τη διάρκεια του αιματηρού παρελθόντος της Ευρώπης. Η Βέρνη περιβάλλεται από τις ελβετικές Άλπεις, οι οποίες της χαρίζουν φυσική προστασία.
Η Ελβετία είναι επίσης γνωστή για το γεγονός ότι παρέμεινε ουδέτερη σε σχεδόν κάθε μεγάλη σύγκρουση κατά τα τελευταία χρόνια. Αυτή η ουδετερότητα κάνει Βέρνη ιδανικό προορισμό για να ξεφύγει κανείς από τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ελβετική γεωργική γη είναι εύφορη και αναμένει να γίνει ακόμα περισσότερο με την υπερθέρμανση του πλανήτη. 

Νησί Νέκερ
Αυτό είναι το νησί του ιδιοκτήτη της Virgin, του μεγιστάνα Ρίτσαρντ Μπράνσον. Λένε πως ο ίδιος είναι τόσο φιλόξενος οπότε είναι πολύ πιθανό ότι θα σας αφήσει να πάτε και να ζήσετε εκεί, όταν τα πάντα θα καταρρέουν

Γη του Πυρός 
Η περιοχή των ανέμων στη Νότια Αμερική, είναι το ιδανικό μέρος για να αποφευχθούν όλες οι βλαβερές συνέπειες από κάθε πυρηνικό νέφος. Επίσης είναι ένα από τα πιο ασφαλή σημεία αφού θεωρείται απίθανο να επιχειρήσει κάποιος εισβολή στη Γη του Πυρός.

Γιούκον
Το Γιούκον είναι το πιο δυτικό σημείο του Καναδά. Είναι μία αραιοκατοικημένη περιοχή, η οικονομία της οποίας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την κυβέρνηση και τον τουρισμό. Ομως στην περίπτωση που τα πάντα καταρρεύσουν η περιοχή είναι ικανή να φιλοξενήσει μία μικρή και ακμάζουσα κοινότητα. Υπάρχει αφθονία άγριας ζωής για κυνήγι, το οποίο θα είναι απαραίτητο , αφού κατά τα πρώτα χρόνια μετά την καταστροφή του πλανήτη, η γεωργία δεν θα είναι μια βιώσιμη επιλογή. Ωστόσο ο καιρός είναι δύσκολος, αφού ο χειμώνας είναι πολύ βαρύς.

Κάνσας Σίτι
Ο,τι κι αν συμβεί στις ΗΠΑ, το Κάνσας πιθανότατα θα επιβιώσει. Δεν βρίσκεται κοντά σε καμία από τις ακτές των ΗΠΑ, άρα δεν υπάρχει η ανησυχία εισβολής υδάτων από την αύξηση της στάθμης της θάλασσας. Υπάρχουν άφθονες γεωργικές εκτάσεις (κατάλληλες για σιτηρά). Επιπλέον βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι πολλών σιδηροδρομικών γραμμών, άρα εξασφαλίζονται οι μεταφορές και το εμπόριο.

Νήσος Λιούις
Η Νήσος Λιούις βρίσκεται στον βόρειο Ατλαντικό ωκεανό, τουλάχιστον τρεις ώρες με το πλοίο από την ηπειρωτική Σκωτία. Βρίσκεται σε ιδανική τοποθεσία και ο πόλεμος πολύ δύσκολα θα φτάσει ως εκεί. Επιπλέον το νησί διαθέτει άφθονους φυσικούς πόρους, εξαιρετικό φαγητό και πολύ καλό ουίσκι.


Πηγή: iefimerida.gr

15 διάσημοι Έλληνες κυριολεκτικά αγνώριστοι στα νιάτα τους

Ο ένας μετά τον άλλο, Έλληνες διάσημοι ποστάρουν ακομπλεξάριστα στους προσωπικούς τους λογαριασμούς στα social media, φωτογραφίες τους από την παιδική και εφηβική ηλικία. Άλλοι είναι κυριολεκτικά αγνώριστοί, είτε από τις πλαστικές είτε απλώς από το πέρασμα του χρόνου, άλλοι θυμίζουν λίγο παραπάνω τον τωρινό τους εαυτό

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο >>

Πηγή: Time for Fun

Από σήμερα, η ανθρωπότητα ζει με «πίστωση» από τον πλανήτη

Από σήμερα, Τετάρτη, ήδη έχουμε καταναλώσει όλες τους φυσικούς πόρους που ο πλανήτης μας μπορεί να παράξει μέσα σε ένα έτος. Η επέτειος ημέρα τούτη, του "ξεπεράσματος της Γης", κάθε χρόνο επέρχεται όλο και πιο νωρίς.

Η ημερομηνία τούτη είναι δυσοίωνη και κάθε φορά στο ημερολόγιό μας έρχεται νωρίτερα. 

Φέτος, από τη σημερινή ημέρα, 2 Αυγούστου, κοντολογίς μόλις σε επτά μήνες, όλοι οι φυσικοί πόροι που η Γη μας μπορεί να παράξει σε ένα έτος έχουν καταναλωθεί. 

Για το υπόλοιπο του έτους 2017, για να συνεχίσουμε να τρώμε, να πίνουμε και να θερμαινόμαστε, ή για τις μετακινήσεις μας, θα πρέπει να υπερεκμεταλλευθούμε τα οικοσυστήματα του πλανήτη και να θέσουμε σε κίνδυνο την δυνατότητα ανανέωσης κι αναπαραγωγής τους.

Τούτη η "μέρα του ξεπεράσματος της Γης"("Earth overshoot day") υπολογίζεται κάθε χρόνο από το διεθνές ερευνητικό ίδρυμα Global Footprint Network, με έδρα το Όκλαντ της Καλιφόρνιας. 

Με βάση 15.000 δεδομένα που έχουν συλλεγεί από τον ΟΗΕ, το ίδρυμα υπολογίζει το οικολογικό αποτύπωμα του ανθρώπου. 

Ουσιαστικά μετρά την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων της Γης, με γνώμονα την βιο-ικανότητα του πλανήτη, δηλ. τη δυνατότητά του να ανανεώνει τις πηγές του και να απορροφά τα αέρια που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου. 

Σύμφωνα με τους υπολογισμούς αυτούς, η κατανάλωση όλης της ανθρωπότητας ξεπερνά το 70%των διαθέσιμων πηγών. 

Με άλλα λόγια χρειάζεται το ισοδύναμο ενός 1,7 του πλανήτη μας για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου.

Το έλλειμμα τούτο σε πηγές παράγεται διότι κόβουμε δέντρα με ρυθμό πολύ μεγαλύτερο από αυτόν που απαιτείται για να μεγαλώσουν, ψαρεύουμε πολύ πιο περισσότερα ψάρια από τις θάλασσες απ'όσα γεννιούνται κάθε χρόνο, και εκλύουμε πολύ περισσότερο άνθρακα στην ατμόσφαιρά μας απ' όσον τα δάση κι οι ωκεανοί μας δύνανται να απορροφήσουν. 

Οι επιπτώσεις αυτής της υπερκατανάλωσης ήδη είναι αισθητές: αποψίλωση δασών, ελάττωση της βιοποικιλότητας, λειψυδρίες, οξίνιση των ωκεανών, εδαφικές διαβρώσεις, υπερσυσσώρευση απορριμάτων, ή αύξηση της συγκέντρωσης διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα. 

Όλα τούτα τα αρνητικά φαινόμενα επηρρεάζουν σχεδόν το σύνολο του πλανήτη μας.

Eνώ έως το 1961, η Γη παρήγαγε περισσότερο φυσικό πλούτο, με το ένα τέταρτο των πηγών της να μην έχουν καταναλωθεί, ο πλανήτης άρχισε να γίνεται ελλειμματικός στις αρχές του 1970. 

Κι η ημέρα ξεπεράσματος των δυνατοτήτων του έχει αρχίσει να εμφανίζεται όλο και πιο νωρίς. Το 1985 η ημερομηνία αυτή έπεφτε στις 5 Νοεμβρίου, το 1998 κατέβηκε στην 1η Οκτωβρίου, και το 2009 ακόμη περισσότερο, στις 20 Αυγούστου. 

Εάν διατηρηθεί ο ρυθμός τούτος, το 2030 θα έχουμε ανάγκη από δύο πλανήτες για να καλύψουν τις ανάγκες μας. Αιτία η δημογραφική αύξηση, αφ' ενός, αλλά κι αφ' ετέρου ο όλο και πιο λαίμαργος σε κατανάλωση φυσικών πηγών τρόπος ζωής μας, που βασίζεται όλο και περισσότερο στην ενέργεια από ορυκτά καύσιμα (άνθρακας, πετρέλαιο, φυσικό αέριο).

Ωστόσο, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι εξίσου υπεύθυνοι για τούτην την καταστροφή. Με τον τρυφηλό τρόπο ζωής των Αυστραλών, ή των Αμερικανών, χρειάζονται πάνω από πέντε πλανήτες για να τη συντηρήσουν. 

Οι Γάλλοι έχουν ανάγκη από τρεις, ενώ οι Κινέζοι από 2,1, πολύ παραπάνω από την λιτότητα των Ινδών (0,6). Αντίστοιχα, σε σχέση με τις εθνικές φυσικές πηγές, η Ιαπωνία θα είχε ανάγκη από επτά φορές τη χώρα τους για να ικανοποιήσουν τις τρέχουσες καταλωτικές ανάγκες της, η Ιταλία κι η Βρετανία τέσσερις φορές.

Συνολικά, το οικολογικό αποτύπωμα των ανεπτυγμένων χωρών είναι πέντε φορές μεγαλύτερο από εκείνο των φτωχών κρατών.

Πώς θα μπορέσουμε να αναστρέψουμε αυτήν την τάση; Κατ' αρχάς, περιορίζοντας τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, που μόνον αυτά αποτελούν το 60% του παγκόσμιου οικολογικού αποτυπώματος. 

Για να μπορέσουμε να διατηρήσουμε την αύξηση της παγκόσμιας θερμοκρασίας κάτω των δύο βαθμών Κελσίου--όπως προβλέπουν οι στόχοι της Συμφωνίας των Παρισίων για το κλίμα, που υπογράφηκε τον Δεκέμβριο του 2015--η ανθρωπότητα, όπως τονίζουν οι ειδικοί, θα πρέπει να απελευθερωθούμε από τα ορυκτά καύσιμα πριν από το 2050.

Τα μέτρα είναι γνωστά, είτε πρόκειται για την επιβολή οροφής και κατόπιν μείωση της παραγωγής των σταθμών ενέργειας με βάση τον άνθρακα, την ταχύτερη ανάπτυξη ανανεώσιμων μορφών ενέργειας, ή βελτίωση της ενεργειακής αποτελεσματικότητας. 

Η μείωση των εκλύσεων άνθρακα κατά 50% θα μας επέτρεπε την μετάθεση της 'ημέρας ξεπεράσματος της Γης' κατά τρεις μήνες.

'Αλλη μία παράμετρος είναι η μείωση του διατροφικού αποτυπώματος. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με τον τερματισμό της αποψίλωσης των δασών, τη μείωση των προϊόντων ζωϊκής προέλευσης και την στροφή προς πιο αειφόρους τρόπους παραγωγής, όπως τα βιολογικά προϊόντα, την αγρο-οικολογία, προειδοποιούν οι ειδικοί.

Πάντως, τόσο το Global Footprint Network, όπως κι η οικολογική οργάνωση WWF, διαβλέπουν αισιόδοξα σημάδια στον ορίζοντα. 

Σχετικά, το οικολογικό αποτύπωμα ανά κάτοικο των ΗΠΑ έχει μειωθεί κατά 20% από το 2005 (έτος που είχε φθάσει στο υψηλότερο σημείο του) έως; το 2013 (τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία), χάρις στη μείωση της εκπομπής αερίων άνθρακα και παρά την οικονομική ανάκαμψη. 

Κατά τ' αυτά, η παραδοσιακά παρουσιάζουσα το μεγαλύτερο εθνικό οικολογικό αποτύπωμα, Κίνα, αναπτύσσει μαζικά τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, ενώ την ίδια ώρα έχει μειώσει την εσωτερική κατανάλωση άνθρακα--και παρά την κατασκευή νέων σταθμών ενέργειας με βάση το ορυκτό αυτό.

Πηγή: real.gr

Του έβγαλαν ένα – ένα τα δόντια. Δεν μίλησε! Του έκοψαν ένα – ένα τα δάκτυλα. Δεν μίλησε…

Ήταν παιδί, στα δεκαοχτώ του, γεμάτος όνειρα. Προτίμησε να πεθάνει ελεύθερος παρά να ζει με το στίγμα του κιοτή. Τον έλεγαν Σταύρο Ανδρεαδάκη. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Σοκαρά της Κρήτης.

Την ιστορία του Σταύρου Ανδρεαδάκη δεν την ήξερα. Τη διάβασα φέτος τον Σεπτέμβρη σε ένα φωτοτυπημένο, αλλά επαρκώς τεκμηριωμένο, φυλλάδιο γραμμένο από τον φιλίστορα δικηγόρο κ. Γιώργο Καρτσωνάκη. Το επόμενο πρωί βρισκόμουν στο Σοκαρά, ένα μικρό χωριό κοντά στο Ασήμι. Γράφει ο Νίκος Ψιλάκης Μόνον ένας από τους αδερφούς του βρίσκεται ακόμη στη ζωή. Ο Λευτέρης, κοντά στα ογδόντα πέντε του, καλοστεκούμενος ακόμη. Διαβάζει βιβλία, ψάχνει, ταξινομεί τις αναμνήσεις τοποθετώντας τα γεγονότα σε ένα ευρύτερο πολιτικό πλαίσιο. Ο Λευτέρης είναι ο τελευταίος θεματοφύλακας των πικρών βιωμάτων που μετουσιώθηκαν κι έγιναν δάκρυ αστείρευτο, που μεταλλάχτηκαν κι έγιναν μνήμη ακατάλυτη, που μεταμορφώθηκαν κι έγιναν πείσμα για λευτεριά, δικαιοσύνη κι αξιοπρέπεια.

Ο «απαγορευμένος» ήρωας Καθώς περνώ το κατώφλι βλέπω απέναντι στον τοίχο μια φροντισμένη κορνίζα με την ασπρόμαυρη φωτογραφία ενός νέου άνδρα.

-Ο Σταύρος; ρωτώ.

-Ναι, ο Σταύρος, απαντά ο γέροντας οικοδεσπότης κι ένα δάκρυ αυλακώνει το πρόσωπό του. Αναρωτιέται κανείς αν ο πόνος μπορεί να κρατήσει τόσα χρόνια. Το δάκρυ του Λευτέρη είναι η καλύτερη απάντηση σε όσους θέλουν να ξεχνούν, σε όσους θέλουν να μας κάμουν να ξεχάσουμε την ιστορία αυτού του τόπου, τα βάσανα αυτού του λαού.

Για δεκαετίες ολόκληρες το όνομα του Σταύρου ήταν σχεδόν απαγορευμένο, όπως και η θυσία του. Κανείς δεν μιλούσε για το παλικάρι του Σοκαρά, μέχρι που δυο λόγιοι του χωριού, ο Γιώργος Καρτσωνάκης και ο Σήφης Κοσόγλου, κατάφεραν να τον αποκαταστήσουν και να παραδώσουν στην ιστορική μνήμη την άσπιλη μορφή ενός παιδιού που έσφιξε τα σαγόνια –δόντια δεν του είχαν αφήσει- και έπνιξε τον αβάσταχτο πόνο για να μη μαρτυρήσει τα μυστικά του αγώνα! Ψυχωμένο παλικάρι ο Σταύρος ανέβηκε από μικρός στα αντάρτικα λημέρια. Εκεί, στην ελεύθερη πατρίδα των Ελλήνων, γνώρισε τους Καπεταναίους και τα ανταρτόπουλα.

-Δεν ήξερα τι είναι το ΕΑΜ, ήμουν μικρός εγώ, λέει ο Λευτέρης. Για πρώτη φορά το άκουσα από τον αδελφό μου. Τον Αύγουστο του ’44 ετοιμαζόταν να φύγει από το σπίτι. Την ώρα που άλλαζε τα ρούχα του, άνοιξα ένα φάκελο που κρατούσε και τον διάβασα. Θυμάμαι ακόμη, κοντά εβδομήντα χρόνια μετά, τι έγραφε: «Ντροπή στον κρητικό λαό να τον κρατούν στη σκλαβιά μερικές χιλιάδες Γερμανοί στρατιώτες». Λίγα λεπτά αργότερα ο Σταύρος έφευγε από το σπίτι. Έπρεπε να φέρει σε πέρας μιαν αποστολή που του είχαν εμπιστευτεί.. Να μεταφέρει ένα μήνυμα από το ΕΑΜ του Σοκαρά στα βουνά, στα Αστερούσια, στο χωριό Αχεντριάς, στον Παπαδάκη, έτσι λέγανε τον παραλήπτη. Η αποστολή πήγε καλά. Ο Σταύρος παρέδωσε το μήνυμα και πήρε το δρόμο του γυρισμού. Κατηφόρισε από τα μονοπάτια των Αστερουσίων, έφτασε στα πρώτα χωριά του κάμπου. Περνώντας από το Μεσοχωριό βρέθηκε να περπατά μέσα στην κοίτη του ποταμού Αναποδάρη. Από εκεί περνούσε ο δρόμος για το χωριό του. Έσερνε ένα μουλάρι φορτωμένο και προχωρούσε. Μερικές φορές, όμως, η τύχη παίζει παράξενα παιγνίδια. Οι Γερμανοί είχαν κάμποσους χωρικούς και τους είχαν ζέψει στην αγγαρεία. Δούλευαν εκεί κοντά. Οι κατακτητές, αξιωματικοί και στρατιώτες τους επιτηρούσαν.

Ο λόγος πάλι στον Λευτέρη:

-Τον είδε τον Σταύρο ένας δικός μας, Γκεσταμπίτης, ένας Πήλιος Γούσης, και λέει στον Γερμανό: «Αυτός με το μουλάρι είναι ύποπτος». Περικύκλωσε ο στρατός το παιδί, το έπιασαν. Είχε φορτωμένα δυο δεμάτια σφάκες (πικροδάφνες) στο μουλάρι. Πήρε ο αξιωματικός ένα μαχαίρι και έκοψε τα δεματικά. Οι σφάκες σκορπίστηκαν στη γη κι από μέσα τους πετάχτηκε ένα όπλο, κάμποσα φυσίγγια, και μερικά γράμματα. Το όπλο του το είχε δώσει ο Παπαδάκης να το φέρει στο χωριό, στο ΕΑΜ. Τον συνέλαβαν αμέσως, τον πήγαν στον Πύργο στο Φρουραρχείο, μετά τον πήγαν στον Χάρακα, πάλι στο Φρουραρχείο, κι από κει στις Μοίρες. Όταν ήταν στο Χάρακα φώναξαν τον πατέρα μου, ήταν γέρος άνθρωπος πια και δεν ήξερε τίποτε. «Πού είναι οι γιοί σου;» τον ρώτησαν, εμείς ήμασταν τέσσερα αδέρφια. «Στο χωριό είναι», τους απάντησε. «Και ο Σταύρος;» τον ξαναρωτούν. Πάγωσε ο γέρος γιατί κατάλαβε ότι τον είχανε πιάσει. Τους απάντησε ότι ο Σταύρος βόσκει τα πρόβατα…

Στον σταυρό!

Πάνω από τις Μοίρες στα ψηλώματα, κοντά στον μικρό οικισμό Βρέλη, είχαν εγκαταστήσει φυλάκια οι κατακτητές. Εκεί πήγαν τον Σταύρο. Τον έκλεισαν σε ένα παλιό πετρόχτιστο καλύβι και άρχισαν να τον βασανίζουν. Γερμανοί και γερμανοπροσκυνημένοι προδότες εξάντλησαν την αγριότητα και το μένος τους. Άκουγαν οι κάτοικοι τις βρισιές και τα ουρλιαχτά των κατακτητών, άκουγαν και τα βογκητά του παλικαριού. Κάποιοι προσπάθησαν να πλησιάσουν, να βοηθήσουν. Το μόνο που κατάφεραν ήταν να του δώσουν ένα ποτήρι νερό. Οι βασανιστές προσπαθούσαν να κάμουν τον Σταύρο να μιλήσει. Όσο κρατούσε το στόμα του κλειστό, τόσο θύμωναν, πείσμωναν… Σκύλιαζαν. Στο μεταξύ ο γέρο Σταμάτης, ο πατέρας του, είχε αρχίσει τον αγώνα της αναζήτησης. Πήγε παντού. Έψαχνε το παιδί του. Αρχαία τραγωδία θυμίζει η προσπάθεια του πατέρα να σώσει το Σταύρο του. Ήθελε να παρακαλέσει. Ίσως να μαλάκωνε η καρδιά του κατακτητή. Τελικά κατάφερε να μάθει πως το παιδί του βρισκόταν στο Βρέλη. Ό,τι κι αν γραφτεί σήμερα, τόσες δεκαετίες μετά, δεν θα μπορέσει να δώσει την εικόνα της συμφοράς. Δεν τον πρόλαβε ζωντανό τον γιο του ο γέρο Σταμάτης. Οι κάτοικοι του μικρού οικισμού ήταν οι μάρτυρες ενός από τα πιο φρικιαστικά εγκλήματα των Γερμανών στην Κρήτη. Ήταν αυτοί που έδωσαν πληροφορίες στην οικογένεια… Οι μαρτυρίες τους, όμως, δεν σώθηκαν σε κανένα επίσημο έγγραφο. Η πατρίδα δεν θεώρησε σκόπιμο να ανασκαλέψει την υπόθεση, να τιμήσει τον ήρωα και να αποκαλύψει τη θηριωδία. Η οικογένεια, όμως, δεν μπορεί να ξεχάσει. Ξέρουν ότι του έβγαλαν τα νύχια, του έβγαλαν τα δόντια, του πετσόκοψαν τα πόδια και τα χέρια, τον κατακρεούργησαν. Ένα από τα μαρτύρια, όχι όμως το τελευταίο, ήταν ο σταυρός! Τόλμησαν ακόμη και να τον σταυρώσουν! Ακρωτηριασμένο και αιμορραγούντα τον ανέβασαν στο σταυρό. Κι όταν οι Γερμανοί κι οι εδώ συνεργάτες τους είδαν κι απόειδαν, κι όταν κατάλαβαν πως αυτό το σκληροτράχηλο παλικάρι δεν πρόκειται να μιλήσει, τον έβαλαν κάτω από τις ερπύστριες. Αυτή θα ήταν η τελευταία απειλή. Έβαλαν μπροστά τη μηχανή του τανκ. Ο Σταύρος έμεινε αμίλητος! Κράτησε το στόμα του κλειστό ακόμη κι όταν άρχισε να κινείται το θηριώδες όχημα, ακόμη κι όταν άρχισε να πολτοποιείται το κορμί του. Κι ύστερα τον άφησαν εκεί. Ανακατωμένες οι σάρκες με το χώμα. Τον παράτησαν άθαφτο σ’ ένα χωράφι.

Ο άταφος νεκρός

Τις νύχτες, που αλυχτούσαν τα σκυλιά και προσπαθούσαν να χορτάσουν την πείνα τους τρώγοντας ανθρώπινες σάρκες, ένας συγγενής των Ανδρεαδάκηδων πήρε την απόφαση. Λέει ο Λευτέρης: “Είχα ένα θείο στο Βρέλη. Πήγε αυτός να τον πάρει από εκεί και να τον θάψει. Αλλά δεν μπορούσε ούτε να σιμώσει γιατί από πάνω, στο ύψωμα, είχανε στήσει το φυλάκιό τους οι Γερμανοί. Κανείς δεν μπορούσε να πλησιάσει εκεί κοντά. Τελικά, τόλμησε, δεν λογάριασε τον κίνδυνο, πήρε όσα κομμάτια κατάφερε να μαζέψει και τα έθαψε στην εκκλησία του Αγίου Αντωνίου. Τέσσερις φορές έχω πάει εκεί που τον σκότωσαν. Την πρώτη φορά είδα το αίμα, είχε ποτίσει τη γη, φαινόταν για πολύ καιρό.

Ο οικισμός Βρέλη. Εδώ βασάνισαν οι Ναζί τον ήρωα…

Ύστερα από χρόνια πολλά ήρθαν και οι επίσημες επιβεβαιώσεις για τα βασανιστήρια του Σταύρου τα έγγραφα των δικαστηρίων που μιλούσαν συγκαλυμμένα. Ήταν οι απολογίες των δοσίλογων. Τα πιο «τρανταχτά» ονόματα προδοτών που έδρασαν στη Μεσαρά ήταν ανακατεμένα στην ιστορία του μικρού ήρωα. Μετά την απελευθέρωση οι δοσίλογοι έπρεπε να απολογηθούν για τα εγκλήματα που είχαν διαπράξει. Αρκέστηκαν να μιλήσουν μόνο για «σκληρά βασανιστήρια», όπως αποκαλύπτει ο Καρτσωνάκης, ο άνθρωπος που έριξε άπλετο φως στις πιο σκοτεινές πτυχές μιας υπόθεσης την οποία κάποια άνομα συμφέροντα ήθελαν να κρατήσουν στο σκοτάδι. Μέσα από τις κρυπτικές απολογίες των δοσιλόγων, μέσα από τη σιωπή των γερμανικών πηγών, μέσα από τη συνενοχή των ντόπιων και ξένων εξουσιών, που δεν τιμώρησαν ποτέ τους εγκληματίες πολέμου, δεν είναι εύκολο να ανασυνθέσει κανείς τις λεπτομέρειες του ιστορικού παρελθόντος. Ούτε και να μάθει με πόση περιφρόνηση στάθηκε ένα παλικάρι μπροστά στο θάνατο.

Ο Λευτέρης Ανδρεαδάκης βρίσκει τη δύναμη να συνεχίσει την αφήγηση.

-Χρόνια μετά έγινε η εκταφή των οστών του. Μας είπανε στο Βρέλη: «Μην περιμένετε να βρείτε κόκαλα, δεν υπάρχουν». Βρήκαμε μόνο ένα οστό της μιας κνήμης και μια κάτω γνάθο. Ούτε δόντια, ούτε πλευρά, ούτε τίποτα. Μόνο μερικά πολτοποιημένα κόκαλα ήταν θαμμένα εκεί.

Όταν η φρίκη αποτυπώνεται σε ένα ζευγάρι στιβάνια!

Πέρασαν λίγες μέρες μετά την ταφή. Ο γέρο Σταμάτης ανηφόρησε στο Βρέλη παρέα με κάποιον συγγενή του. Ας τα έσκιαζε όλα η φοβέρα. Αλλά, ποια φοβέρα να σταματήσει έναν χαροκαμένο πατέρα; Από μακριά είδε τα αίματα. Δίπλα κομμάτια από σκισμένα ρούχα και λίγο πιο κει ένα ζευγάρι στιβάνια. Ήταν του Σταύρου! Ο συγγενής έσκυψε, έκανε να τα μαζέψει. Τα υποδήματα του νεκρού ήταν πολύτιμα εκείνα τα χρόνια. Οι άνθρωποι περπατούσαν ξυπόλητοι, θα ήταν πολυτέλεια να τα παρατήσουν εκεί. Την ώρα που τα σήκωνε δεν άντεξε. Μια κραυγή πόνου βγήκε από το στόμα του… Τα στιβάνια δεν ήταν άδεια! Μέσα στο κουφάρι τους είχαν μείνει κομμάτια από σάρκες. Τα πόδια του Σταύρου! Ειπώθηκε ότι του έκοψαν τα πόδια με τσεκούρι. Κανείς δεν μπορεί να το επιβεβαιώσει ούτε να το διαψεύσει σήμερα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι σάρκες του ήρωα είχαν μείνει μέσα στα στιβάνια του. Και ότι τα στιβάνια αυτά ήταν σκισμένα στο ύψος των αστραγάλων, ήταν κομμένα και το πετσί κρεμόταν. Άλλο φρικτό σημάδι της συμφοράς. Η συνέχεια της ιστορίας φανερώνει μέσα από πόσες κακοτοπιές, στερήσεις και βάσανα πέρασε αυτός ο λαός. Ο συγγενής παρακάλεσε τον γέρο Σταμάτη να πάρει τα στιβάνια και να τα δώσει στον μικρό γιο του, τον Λευτέρη. Ούτε να τ’ ακούσει ο τραγικός πατέρας. Τελικά τα πήρε άλλος συγγενής, τα πήγε σε τσαγκάρη, έκοψε τα πετσιά που κρέμονταν, τα έκανε παπούτσια και τα έδωσε σε ένα παιδί να τα φορέσει.

Τραγωδία χωρίς κάθαρση

Δώδεκα του Αυγούστου του 1944 σκοτώσανε τον Σταύρο. Πέρασαν πέντε μέρες. Και στις δεκαεφτά του ίδιου μήνα ο Σοκαράς έμελλε να ζήσει ένα από τα μεγαλύτερα δράματα της ιστορίας του. Στις δεκαέξι το βράδυ πήγε εκεί ο δοσίλογος Πρόεδρος γειτονικού χωριού. Μίλησε στους χωρικούς. Τους είπε να μη φύγει κανείς από το σπίτι του γιατί θα έρχονταν την επόμενη οι Γερμανοί για γυμνάσια. Όποιος έμενε δεν θα είχε τίποτα να φοβηθεί. Όποιος έφευγε θα πλήρωνε ακριβά την αποκοτιά του. Το απόβραδο της άλλης μέρας βρήκε το χωριό πνιγμένο στο θρήνο. Οι Γερμανοί είχαν πράγματι μεταβεί στο Σοκαρά, αλλά όχι για γυμνάσια όπως έλεγε ο προδότης. Είχαν πάει για να σκοτώσουν! Είκοσι εφτά ήρωες ήταν τα νέα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας. Είκοσι εφτά προγραμμένοι!

Ο Λευτέρης με τη γυναίκα του (2012)

Και ενώ τα σπίτια του Σοκαρά άδειαζαν, και ενώ το μοιρολόι γινόταν απελπισία και η πείνα γινόταν αχώριστος σύντροφος των επιζώντων, μια καινούργια τραγωδία χτυπούσε την πόρτα των Ανδρεαδάκηδων… Κάποιοι είχαν πιστέψει ότι ο Σταύρος είχε λυγίσει. Και ότι είχε αποκαλύψει τα ονόματα των οργανωμένων στην αντίσταση. Το τίμημα βαρύ, ασήκωτο. Δεν έφτανε η συμφορά και το μοιρολόι. Ήρθε η υποψία να χτυπήσει την πόρτα της οικογένειας. Τέτοιες εποχές κανείς δεν κάθεται να σκεφτεί. Αποδείξεις εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχαν. Κάπως έτσι κορυφώθηκε η τραγωδία του 1944. Ο νεκρός ήρωας θα μπορούσε να γίνει φαρμακός. Και είναι αλήθεια ότι μια βαριά σιωπή σκέπασε για δεκαετίες ολόκληρες τη μνήμη του.

Λέει ο Γιώργος Καρτσωνάκης:

-Αν είχε ομολογήσει ο Σταύρος, τότε θα είχαν πιάσει τους ιθύνοντες του ΕΑΜ. Αλλά αυτούς δεν τους έπιασαν. Όλοι ξέρουν σήμερα ποιοι ήταν εκείνοι που προκάλεσαν τη σφαγή του Σοκαρά. Ο κατάλογος των προγραφών συντασσόταν για κάμποσους μήνες. Η αποκάλυψη των μαρτυρικών καταθέσεων στο δικαστήριο των δοσιλόγων έδωσε νέα δυναμική στην ιστορία. Και νέα πνοή στη μνήμη. Την ανάστησε. Ναι, εξήντα πέντε χρόνια μετά. Το 2009, με πρωτοβουλία των Σοκαριανών, που μπορούν να περηφανεύονται σήμερα για όλους τους ήρωες τους. Και για τον Σταύρο… Νομικό παράδοξο Η δολοφονία του Ανδρεαδάκη έμεινε ατιμώρητη. Το δικαστήριο των δοσιλόγων που συνεδρίασε μετά την απελευθέρωση, στις 14 Μαρτίου 1946, ήξερε απλά ότι είχαν σκοτώσει ένα παιδί κοντά στο Βρέλη. Κατηγορούμενος για τη δολοφονία ο συνεργάτης των Γερμανών Μαγιάσης. Το δικαστήριο τον απάλλαξε. Όχι επειδή δεν συμμετείχε στο αποτροπιαστικό έγκλημα, αλλά… επειδή τάχατες δεν ήταν γνωστό το όνομα του θύματος. Ο Καρτσωνάκης αποκαλύπτει το σχετικό επίσημο έγγραφο και ρίχνει περισσότερο φως στην τραγωδία: «Το δικαστήριον κηρύσσει τον κατηγορούμενο Ν. Μαγιάση αθώο λόγω αμφιβολιών της κατηγορίας ότι εξετέλεσε, μετά Γερμανού στρατιώτου, κατ΄ Αύγουστον 1944, μεταξύ Μοιρών και Αγίου Αντωνίου, ένα παιδί ηλικίας 18-19 ετών αγνώστου ονοματεπωνύμου, με την κατηγορία ότι απέκρυπτε όπλα…» Και συνεχίζει ο φιλίστορας δικηγόρος: «Στα παγκόσμια ποινικά χρονικά δεν υπάρχει παρόμοιο φαινόμενο, να έχομε έναν άνθρωπο, που βρίσκεται νεκρός σε συγκεκριμένο τόπο, που προσδιορίστηκε η ηλικία του και ο χρόνος του θανάτου, που αποκαλύφθηκε η αιτία για την οποία συνελήφθη και εκτελέστηκε, να παραπέμπεται με βούλευμα κατηγορούμενος για τον φόνο αυτό και η ανάκριση, ο Εισαγγελέας (τότε λεγόταν ειδικός Επίτροπος) και τελικώς και το δικαστήριο […] να αναφέρει ότι το θύμα είναι αγνώστου ονοματεπωνύμου…» Εν ολίγοις: Δεν υπάρχει όνομα, άρα δεν υπάρχει… έγκλημα!

Η αλήθεια, βέβαια, δεν είναι αυτή. Το όνομα ήταν γνωστό από άλλες υποθέσεις. Όσο για τον Μαγιάση … Αυτός καταδικάστηκε πολλές φορές σε θάνατο για τα αναρίθμητα εγκλήματά του. Αλλά δεν πρόλαβαν να τον εκτελέσουν. Τον έσφαξε ένας Ανωγειανός, ο Βρέντζος ή Τηγανίτης, μέσα στο ίδιο το δικαστήριο! Γράφε Ιστορία τα ψέματά σου αράδα Καθώς βαδίζω στους δρόμους του Σοκαρά συλλαμβάνω τον εαυτό μου να σιγοψιθυρίζει τους γνωστούς στίχους του Βάρναλη: Γράψε ιστορία τα ψέματά σου αράδα και βλόγα τον φονιά, βρίζε το θύμα… Είναι τραγωδία ο βασανιστικός θάνατος ενός ανθρώπου. Είναι μεγαλύτερη τραγωδία να τον βαραίνει μια αναπόδεικτη υποψία. Χρειάστηκε να περάσουν εξήντα πέντε χρόνια μέχρι την τελική αποκατάσταση του ήρωα. Η κάθαρση θυμίζει σκηνικό αρχαίας τραγωδίας. Ο ήρωας μπορεί να αναπαύεται πλέον. Ως ήρωας! Η ιστορία που δεν διδάσκεται: Την ιστορία του Σταύρου Ανδρεαδάκη θα πρέπει να τη διδάσκονται τα παιδιά στα σχολεία. Όχι μόνο στα ελληνικά, στα σχολεία όλου του κόσμου, και κυρίως της Γερμανίας, θα πρέπει να διδάσκεται. Για να μαθαίνουν οι μελλοντικές γενιές των ανθρώπων πόση δύναμη και πόσο κουράγιο μπορεί να κρύβει η καρδιά ενός δεκαοκτάχρονου παιδιού. Για να καταλάβουν πόση αγριότητα και απανθρωπιά μπορούν να κρύβουν οι ψυχές των ναζιστικών ανδρείκελων. Σταύρος Ανδρεαδάκης, ετών 18. Ένας ήρωας που τον αγνόησε η ιστορία, τον περιφρόνησε η κοινωνία και τον τιμώρησε η πολιτεία! Κανείς δεν θα μάθει ποτέ με πόση περιφρόνηση αντιμετώπισε εκείνους που του έβγαζαν ένα – ένα τα δόντια. Του έκοβαν ένα – ένα τα δάκτυλα. Του έκοψαν (μάλλον με τσεκούρια) τα πόδια. Κανείς δεν θα μάθει τα τελευταία λόγια ενός παλικαριού που αγαπούσε τη ζωή. Και τη λευτεριά. Μπορούμε μόνο να τα μαντέψομε.

Νίκος Ψιλάκης


Πηγή: sugklonistiko.gr

Πίσω στη φυλακή η Ηριάννα –απορρίφθηκε η αίτηση αποφυλάκισης της- τα έσπασαν οι αλληλέγγυοι

Μέσα σε ένα κλίμα έντασης απέρριψε το δικαστήριο την αίτηση αναστολής εκτέλεσης της ποινής της Ηριάννας με 3 ψήφους έναντι δυο.

Δύο μέλη του δικαστηρίου είχαν την άποψη ότι η κατηγορουμένη πρέπει να αφεθεί ελεύθερη με περιοριστικούς όρους.

Στο άκουσμα της απόφασης οι αλληλέγγυοι άρχισαν να φωνάζουν συνθήματα, ενώ μέσα στη δικαστική αίθουσα εκσφενδονίστηκαν μπουκάλια. Μερικοί από αυτούς επίσης, πετούν πέτρες στο κτίριο του Αρείου Πάγου, αναποδογυρίζοντας κάδους και βάζοντας τους φωτιά.

Νωρίτερα ο εισαγγελέας ήταν και εκείνος αρνητικός, απορρίπτοντας το αίτημα της Ηριάννας Β.Λ να ανασταλεί η εκτέλεση της ποινής της, υποστηρίζοντας ότι εάν αφεθεί ελεύθερη είναι πολύ πιθανόν να τελέσει νέα όμοια αδικήματα.

Η 29χρονη είπε στους δικαστές του Πενταμελούς Εφετείου:

«Η μισή μου ζωή είναι η ακαδημαϊκή μου καριέρα και η άλλη μισή η εργασία μου. Διδάσκω και στο διδασκαλείο και στους πρόσφυγες. Εργάζομαι για το e-learning, ενώ είμαι εκπαιδεύτρια σε ξένους φοιτητές για εξ αποστάσεως εκμάθηση ελληνικών. Ήμουν έτοιμη να συνεχίσω να κατακτώ πράγματα, ώσπου όλα κόπηκαν. Λίγο πριν από την καταδίκη μου ήμουν έτοιμη να καταθέσω ένα πρόγραμμα για παιδιά. Ένα όνειρο που είχα από 19 χρόνων. Την 1η Ιουνίου μου στερήθηκε η ακαδημαϊκή μου διαδρομή, η εργασία μου, οι φίλοι μου, η οικογένεια. Η απουσία μου από αυτήν την τάξη είναι σαν να μου στερούν 6 χρόνια μεταπτυχιακά. Είχα βεβαιότητα για την αθώωση μου, ήξερα ποια είναι η αλήθεια, και ξαφνικά όλα χάθηκαν. Αισθάνθηκα προσβεβλημένη».

Καθηγήτριές της στο Πανεπιστήμιο εκθείασαν στους δικαστές τις δυνατότητες της, αλλά και το ήθος και τον χαρακτήρα της.

«Τελείωσε με 9,85 με άριστα το 10. Εργάζεται μαζί μας δυόμισι χρόνια. Παιδί με εξαιρετικό ήθος και χαρακτήρα. Είναι εξειδικευμένη επιστήμονας και προσφέρει έργο. Η κοσμήτορας είναι συγκλονισμένη με ότι συνέβη στην Ηριάννα. Η παρουσία της στο σχολείο του Πανεπιστημίου, όπου οι ξένοι μαθαίνουν ως δεύτερη γλώσσα τα ελληνικά είναι επιβεβλημένη. Μάλιστα αμείβεται πια, αφού το Πανεπιστήμιο προσφέρει υποτροφία εργασίας στους αριστούχους» είπαν χαρακτηριστικά.
Ο εισαγγελέας πρότεινε να απορριφθεί και η αίτηση αναστολής εκτέλεσης της ποινής που έχει καταθέσει για λόγους υγείας και ο 33χρονος συγκατηγορούμενος της Ηριάννας, ο οποίος έχει καταδικαστεί για συμμετοχή στη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς.

Πηγή: politisonline.com

Ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος (1936-1939)

Ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος (1936-1939)

Γράφει ο Μανόλης Πλούσος 

Το πρώτο τρίτο του 20ου αιώνα απετέλεσε για την Ισπανία, όπως και για μεγάλο μέρος της Ευρώπης, μια περίοδο γεμάτη από επαναστάσεις, πραξικοπήματα και έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο που επηρέασε με πολλούς και διαφόρους τρόπους την παγκόσμια κοινή γνώμη. Ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος ήταν, κατά πολλούς, το προοίμιο της ένοπλης αντιπαράθεσης των μεγάλων ιδεολογιών του 20ου αιώνα, του κομμουνισμού, του φασισμού και της φιλελεύθερης δημοκρατίας, που κορυφώθηκε λίγο αργότερα με το ξέσπασμα του Β΄ παγκοσμίου πολέμου. Ξεκινώντας στα 1936 ο πόλεμος αυτός απώλεσε σταδιακά τα εθνικά χαρακτηριστικά του και διεθνοποιήθηκε. Στα εδάφη της Ιβηρικής το φασιστικό μπλοκ (Γερμανία και Ιταλία) συγκρούστηκε με το κομμουνιστικό μπλοκ  ( Ε.Σ.Σ.Δ.) δια αντιπροσώπων… Βρέθηκαν να πολεμούν άνθρωποι από όλο τον κόσμο είτε ενάντια στους φασίστες, είτε ενάντια στους κομμουνιστές/αναρχικούς. Ο πόλεμος αυτός αξιοποιήθηκε από τα αντίπαλα μπλοκ, ώστε να δοκιμαστούν νέα όπλα και στρατηγικές καθώς και να αναζητηθούν τυχόν νέες πολιτικές συμμαχίες.

Ισπανοί πολιτοφύλακες της δημοκρατίας

            Ήδη από το 1923 μέχρι και το 1930 την Ισπανία κυβερνούσε απολυταρχικά ο στρατηγός Μιγκέλ Πρίμο ντε Ριβέρα. Μετά τον θάνατο του ο βασιλιάς της Ισπανίας Αλφόνσος ΙΓ΄ κήρυξε την αποκατάσταση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και έτσι στις τοπικές εκλογές του Απριλίου του 1931 οι δημοκρατικές δυνάμεις επικράτησαν, η Ισπανία ανακηρύχτηκε αβασίλευτη δημοκρατία και ο βασιλιάς έφυγε από την χώρα. Η νέα κατάσταση που δημιουργήθηκε  αντιμετώπισε ανυπέρβλητες δυσκολίες εξαιτίας κυρίως της φύσης της ισπανικής κοινωνίας. Η Ισπανία έπρεπε ταχύτατα να μπει σε μια διαδικασία εκσυγχρονισμού όλων των τομέων της κοινωνίας της που χαρακτηριζόταν, ειδικά στον αγροτικό τομέα, από αναχρονιστικούς, σχεδόν φεουδαρχικούς θεσμούς, ενώ οι πολιτικές δυνάμεις έπρεπε να φέρουν σε πέρας την όλη διαδικασία μέσα σε ένα δημοκρατικό πλαίσιο, που προκαλούσε ρίγη τρόμου στους συντηρητικούς κύκλους των στρατιωτικών, των ιερωμένων και των μεγαλοκτηματιών. Κυρίαρχη από αιώνες η παρουσία της εκκλησίας στην Ισπανία ήλεγχε εξ ολοκλήρου την παιδεία του ισπανικού λαού και παρείχε αμέριστη υποστήριξη στους μεγαλοκτηματίες και στις στρατιωτικές ελίτ έχοντας ουσιαστικά αλυσοδέσει πνευματικά τον λαό στο άρμα του καθολικού εθνικισμού. Έτσι η νέα κυβέρνηση προέβη στον χωρισμό της εκκλησίας από το κράτος, παραχώρησε θρησκευτική ελευθερία, εθνικοποίησε την εκκλησιαστική περιουσία και διέλυσε το τάγμα των Ιησουϊτών. Παράλληλα ιδρύθηκαν χιλιάδες νέα μη εκκλησιαστικά σχολεία και ξεκίνησε μια εντατική και αξιέπαινη προσπάθεια να διαφωτιστούν οι εργατικές και αγροτικές μάζες. Μπροστάρης στον αγώνα αυτό ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα ο οποίος ως οργανωτής της «Μπαράκα», του πανεπιστημιακού θεατρικού θιάσου, όργωνε την επαρχία δίνοντας παραστάσεις για τον απλό λαό. Η δολοφονία του τον Ιούλιο του 1936 αποτέλεσε το ορόσημο για την συμμετοχή πολλών άλλων διανοούμενων στον εμφύλιο που πλησίαζε. Επίσης έπρεπε να αντιμετωπιστεί και το ζήτημα των αυτονομιστικών τάσεων περιοχών όπως η Καταλονία, που έγινε αυτόνομη τον Σεπτέμβρη του 1932, καθώς και των Βάσκων της βόρειας Ισπανίας. Σε πολλές μάλιστα περιοχές που οι υπήρχαν χιλιάδες ακτήμονες κολίγοι, όπως στην επαρχία της Εξτρεμαδούρα, οι εξαθλιωμένοι αγρότες προχώρησαν σε αναδιανομή της γης ενώ, σε πολλές βιομηχανικές πόλεις, όπως η Βαρκελώνη, οι αναρχικοί οργάνωναν την αυτοδιοίκηση των εργοστασίων. Η κατάσταση αυτή όπως ήταν φυσικό συσπείρωσε τους δεξιούς, που βρήκαν στο πρόσωπό του Χοσέ Μαρί Γιλ Ρόμπλες τον ηγέτη της Καθολικής Δεξιάς (CEDA). Το νέο καθεστώς στα μάτια των μετριοπαθών δεξιών που είχαν πίστη στο τρίπτυχο «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» ήταν υπερβολικά ανατρεπτικό. Άλλωστε η δημοκρατία στην Ισπανία, όπως και σε άλλες χώρες, δεν είχε μεγάλη παράδοση καθώς στο μεγαλύτερο μέρος του 19ου αιώνα οι πολιτικές δυνάμεις αναρριχούνταν στην εξουσία μέσω πραξικοπημάτων και όχι με εκλογές. Η κοινωνική αναταραχή κορυφώνεται με την εκλογική νίκη της δεξιάς στις εκλογές του 1933, ενώ τον Οκτώβριο του 1934 η κυβέρνηση αυτή πνίγει στο αίμα το απεργιακό κίνημα της Αστουρίας. Μπροστά σε αυτή την κατάσταση η ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ επιτρέπει την ένωση των κομμάτων της αριστεράς σε ένα ενιαίο Λαϊκό Μέτωπο το οποίο και κερδίζει τις εκλογές του Φεβρουαρίου του 1936. Στην επικράτηση του Λαϊκού Μετώπου οι σχηματισμοί της ισπανικής Δεξιάς είδαν το προοίμιο της σοβιετοποίησης της Ισπανίας…

Francisco Franco

            Η αντίδραση των δεξιών κομμάτων δεν άργησε να εκδηλωθεί. Στρατεύματα που στάθμευαν στο Ισπανικό Μαρόκο μεταφέρθηκαν με ιταλικά και γερμανικά μεταγωγικά αεροπλάνα και πλοία στην Ισπανία και τέθηκαν κάτω από τις διαταγές του στρατηγού Φρανσίσκο Φράνκο. Ο στρατός αυτός των εθνικιστών αφού προήλασε κατά μήκος των πορτογαλικών συνόρων ετοιμάστηκε τον Οκτώβριο του 1936 να επιτεθεί στην Μαδρίτη. Έχοντας υπό τις διαταγές του τον σκληροτράχηλο «μαροκινό» κλάδο του ισπανικού στρατεύματος με 47.000 άνδρες, τους «Africanistas», ξεκίνησε να πατάξει τους απάτριδες κομμουνιστές… Το «alzamiento» (κίνημα) του στρατηγού Φράνκο δεν φαίνεται να είχε κάποια συγκεκριμένη ιδεολογική πλατφόρμα πέρα από το μίσος προς κάθε τι αριστερόστροφο… Απουσίαζε κάθε ίχνος πολιτικοποίησης, ενώ εξυμνούταν η τεχνολογική πρόοδος και η στρατιωτική ιεραρχία. Βασικός στόχος των στασιαστών ήταν η ανατροπή της κυβέρνησης που είχε προκύψει από τις εκλογές του 1936 καθώς και ο τερματισμός της δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτεύματος.  Στους κόλπους των Φρανκιστών εντάχθηκαν όλοι οι δυσαρεστημένοι με την τροπή των πολιτικών πραγμάτων υπέρ της δημοκρατίας. Η Φάλαγγα (FET, Παραδοσιαρχική Ισπανική Φάλαγγα) που είχε ιδρυθεί από τον Χοσέ Αντόνιο, γιο του πρώην δικτάτορα Πρίμο Δε Ριβέρα, είχε ως σκοπό «αν ξεσπάσει σοσιαλιστική επανάσταση[…] η Φάλαγγα πλαισιωμένη από την πολιτοφυλακή, θα καταλάβει κάποια χωριά και ίσως μια επαρχία και θα κηρύξει Εθνική επανάσταση». Πάντως κατά την στρατιωτική ανταρσία ο ρόλος της ήταν να φέρνει σε πέρας τη «βρώμικη» δουλειά, την «limpieza», εκκαθαρίζοντας τα μετόπισθεν από τους εχθρούς του «εθνικού κινήματος». Στο πλευρό του Φράνκο συντάχτηκαν και οι βασιλόφρονες Καρλιστές με την φοβερή πολιτοφυλακή τους, τους «requetes», καθώς και οι επίσης βασιλόφρονες, αλλά αντίπαλοι των Καρλιστών, οι Αλφονσιστές. Υποστήριξη, τουλάχιστον κατά τα δυο πρώτα έτη του εμφυλίου, στον Φράνκο παρείχε και το ενωμένο κόμμα της Ισπανικής Συνομοσπονδίας Αυτόνομης Δεξιάς (CEDA). Τον Νοέμβριο του 1936 ο Φράνκο θα κατευθυνθεί προς την πρωτεύουσα Μαδρίτη με σκοπό να την καταλάβει. Ο στρατηγός Εμίλιο Μόλα, εκ των πρωταιτίων του πραξικοπήματος, προελαύνοντας με τέσσερις φάλαγγες προς την πρωτεύουσα, στήριζε πολλά στην… «πέμπτη» φάλαγγα που αποτελούταν από φιλοχουντικούς που δρούσαν μέσα στην πρωτεύουσα… Έκτοτε οι «πεμπτοφαλαγγίτες»έγιναν συνώνυμο των προδοτών που δρουν μέσα στις τάξεις εκείνων που αμύνονται εναντίον εξωτερικών εχθρών.

Ο Ernest Hemingway, ο Ilya Ehrenburg και ο Gustav Regler στον ισπανικό εμφύλιο

            Απέναντι τους το Λαϊκό Μέτωπο του Λάργκο Καμπαλέρα, του «Ισπανού Λένιν» όπως αποκαλούνταν, που μόλις είχε αναλάβει καθήκοντα προέδρου, αντέταξε πετυχημένη άμυνα και παρά το ότι η πόλη πολιορκήθηκε για τέσσερις μήνες δεν έπεσε. Εδώ ακούστηκε και το περίφημο «No pasaran» από τους υπερασπιστές της δημοκρατικής Μαδρίτης. Ο συνασπισμός των δημοκρατών αποτελούταν από όλες τις αποχρώσεις της αριστεράς, από μετριοπαθείς μεταρρυθμιστές μέχρι αναρχικούς. Το Ισπανικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (PSOE) ήταν αυτό που είχε πρωτοστατήσει στην απομάκρυνση του βασιλιά το 1931 και είχε συμβάλει σε μεγάλο βαθμό στην προσπάθεια εκδημοκρατικοποίησης της χώρας. Στο πλευρό του είχε το συνδικαλιστικό όργανο των σοσιαλιστών την Γενική Συνομοσπονδία Εργατών (UGT). Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας(PCE) για καιρό αποτελούσε μια μικρή πολιτική οντότητα στην ισπανική πολιτική σκηνή. Από τη στιγμή όμως που ξέσπασε ο εμφύλιος και αργότερα ενεπλάκη στην σύγκρουση η Ε.Σ.Σ.Δ. ο ρόλος του αναβαθμίστηκε, με αποτέλεσμα ο ηγέτης του Χουάν Νεγρίν να γίνει πρωθυπουργός του Λαϊκού Μετώπου το 1937. Επίσης σημαντική ήταν και η συμβολή των Τροτσκιστών του Ενωτικού Μαρξιστικού Εργατικού Κόμματος(POUM). Στον αντιφασιστικό αγώνα του Μετώπου τάχθηκαν και οι αναρχικοί της Ισπανίας, που έβλεπαν στον εμφύλιο και μια απόπειρα επαναστατικής κοινωνικής μεταρρύθμισης. Στελέχωσαν τις πολιτοφυλακές και αγωνίστηκαν με ιδιαίτερο πάθος κατά των μοναρχοφασιστών του Φράνκο. Η Ομοσπονδία Αναρχικών Ιβηρικής(FAI) καθώς και το συνδικαλιστικό τους όργανό, η Εθνική Συνομοσπονδία Εργασίας  (CNT), ήταν κυρίαρχες σε αστικά και βιομηχανικά κέντρα, όπως η Βαρκελώνη. Από στρατιωτική άποψη ο στρατός των δημοκρατών ήταν λιγότερο εξοικειωμένος με τον πόλεμο, αφού η πλειοψηφία των στρατιωτών ήταν απλοί δημοκρατικοί πολίτες που βρέθηκαν με ένα όπλο στο χέρι να υπερασπίζονται το πολίτευμα τους. Από τις πλέον αξιόμαχες μονάδες του δημοκρατικού στρατού ήταν οι«Διεθνείς Ταξιαρχίες». Αυτές αποτελούνταν από ξένους εθελοντές που επιθυμούσαν να πολεμήσουν τον φασισμό, ενώ πολλοί από αυτούς ήταν μπαρουτοκαπνισμένοι βετεράνοι του Α΄ παγκοσμίου πολέμου. Το πρότυπο της οργάνωσης τους ήταν εκείνο του Κόκκινου Στρατού της Ε.Σ.Σ.Δ. με τον στρατιωτικό διοικητή και τον πολιτικό κομισάριο να παίρνουν από κοινού τις αποφάσεις. Όσοι στελέχωσαν τις ταξιαρχίες αυτές όμως δεν ήταν κατ΄ ανάγκη κομμουνιστές, αλλά όλους τους ένωνε το αντιφασιστικό μίσος. Στις μάχες ρίχτηκαν το ιταλικό τάγμα «Γαριβάλδης», το γερμανικό «Έντγκαρ Αντρέ», το γαλλοβελγικό«Παρισινή Κομμούνα», το γαλλικό «Μασσαλιώτιδα», το γιουγκοσλαβικό «Δημητρώφ»καθώς και το αμερικάνικο «Λίνκολν».

Ju-87 Stuka της γερμανικής μονάδας Κόνδωρ

            Και οι δυο αντιμαχόμενες πλευρές αναζήτησαν, εξ αρχής, την στήριξη ξένων χωρών. Η Αγγλία από την πρώτη στιγμή τήρησε μια κοντόφθαλμη στάση ίσων αποστάσεων απέναντι στους φασίστες και τους δημοκρατικούς, ακολουθούμενη από τη Γαλλία. Δεν ίσχυσε όμως το ίδιο για τους ιδεολογικούς συμμάχους των αντιμαχόμενων πλευρών. Η φασιστική Ιταλία ήταν αυτή που επένδυσε περισσότερο στην εμπλοκή αυτή, αφού φιλοδοξούσε να καταστήσει την Μεσόγειο προνομιακό της χώρο και επιπρόσθετα διέθετε το ισχυρότερο ναυτικό. Από την άλλη μεριά οι Γερμανοί, υπολογίζοντας την επερχόμενη εισβολή τους στη Γαλλία, θεώρησαν ότι ο Ισπανικός εμφύλιος θα την αποδυνάμωνε καθώς θα έπρεπε να διατηρεί αρκετές στρατιωτικές δυνάμεις στα ισπανογαλλικά σύνορα. Ουσιαστικά εξ αιτίας του ισπανικού εμφυλίου και της γερμανοϊταλικής συνεργασίας γεννήθηκε ο Άξονας Βερολίνου-Ρώμης. Ήταν η πρώτη επίσημη συνεργασία των δυο φασιστικών πολεμικών μηχανών. Έτσι στα χέρια των φασιστών του Φράνκο κατέφτασαν από την Ιταλία 70.000 στρατιώτες, 800 αεροπλάνα και 7.500 οχήματα, ενώ ο Χίτλερ έστειλε την επίλεκτη μονάδα της Luftwaffe «Κόνδωρ», αποτελούμενη από 10.000 άνδρες και αρκετά τελευταίας τεχνολογίας αεροσκάφη, όπως τα βομβαρδιστικά κάθετης εφόρμησης Ju-87 Stuka. Η Ε.Σ.Σ.Δ. από τη μεριά της παρενέβαινε στην ισπανική πολιτική σκηνή μέσω του Ισπανικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Η απόφαση για εμπλοκή δεν προέκυπτε από κάποια επιθυμία του συντρόφου Στάλιν για διεθνοποίηση της επανάστασης, αλλά μάλλον για να προβληθεί η νέα εξωτερική πολιτική του, που επικεντρωνόταν στην απευθείας παρέμβαση με την προσφορά πολεμικού εξοπλισμού και την παράλληλη αύξηση της επιρροής του Κρεμλίνου στην Ισπανική Δημοκρατία. Οι Σοβιετικοί απέστειλαν στους δημοκρατικούς πολιτικούς κομισάριους της Κομμουνιστικής Διεθνούς, όπως ο Παλμίρο Τολιάτι,  αρκετά πολεμοφόδια και στρατιωτικό υλικό, το οποίο όμως πολλές φορές σταματούσε στα ισπανογαλλικά σύνορα, λόγω της μη ανάμειξης της Γαλλίας. Παρ΄ όλα αυτά στους δημοκράτες έφτασαν αρκετές χιλιάδες τυφέκια, άρματα μάχης και αεροπλάνα.

Καταριφθέν σοβιετικής κατασκευής αεροπλάνο των δημοκρατών

            Αποτυγχάνοντας να καταλάβει την Μαδρίτη ο Φράνκο επέδραμε προς βορά. Στόχος ήταν η πρωτεύουσα Μπιλμπάο που είχε οχυρωθεί πίσω από την «σιδηρά ζώνη», μια οχυρωματική γραμμή πέριξ της πόλεως. Θέλοντας να τιμωρήσει τους ανυπόταχτους Βάσκους βομβαρδίζει τον Απρίλιο του 1937 την πόλη σύμβολο της βασκικής αυτονομίας, την Γκουερνίκα, με την συμβολή της γερμανικής μονάδας της Luftwaffe  «Κόνδωρ». Οι Βάσκοι χωρίς αεροπορική υποστήριξη υπερφαλαγγίστηκαν και στο τέλος ο Φράνκο ανακάλεσε όλα τα προηγούμενα διατάγματα που εγγυούνταν την αυτονομία της περιοχής τους. Την ίδια στιγμή στους κόλπους των δημοκρατικών δυνάμεων της Καταλονίας ξεσπούσε εμφύλια διαμάχη γύρω από το αν έπρεπε να γίνει επανάσταση για να κερδηθεί ο πόλεμος ή αν έπρεπε να κερδηθεί ο πόλεμος για να γίνει η επανάσταση. Με την πρώτη άποψη τάχθηκαν εξ αρχής οι αναρχικοί και οι κομμουνιστές του POUM. Με την δεύτερη τάχθηκαν οι υπόλοιποι υποστηριχτές της δημοκρατίας. Εν τέλει με τη δύναμη των όπλων επιβλήθηκαν στα αναρχικά και τροτσκιστικά στοιχεία… Τα νέα δεν θα μπορούσαν να είναι καλύτερα για την «Reconquista», την ανάκτηση, του Φράνκο… Οι προσπάθειες για αντεπίθεση από την πλευρά των δημοκρατικών αντίθετα δεν στέφθηκαν με επιτυχία, και μάλιστα στην μάχη της Μπρουνέτε τον Ιούλιο του 1937, λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Μαδρίτη, υπέστησαν απώλειες της τάξεως των 20.000 ανδρών! Την ίδια μοίρα είχε και η απόπειρα των δημοκρατικών να καταλάβουν την Σαραγόσα, τον Αύγουστο του ίδιου έτους. Το 1938 δεν έφερε καμιά νέα εξέλιξη για το δημοκρατικό στρατόπεδο το οποίο σε όλα τα μέτωπα οπισθοχωρούσε μπροστά στις συνδυασμένες επιθέσεις Φρανκιστών, Ιταλών και Γερμανών. Στις μάχες της Τερουέλ τον Φεβρουάριο του 1938 και του ποταμού Έβρου τον Ιούλιο του ίδιου έτους οι δημοκρατικοί υπέστησαν για μια ακόμη φορά βαριές ήττες. Ο επόμενος χρόνος ήταν μια αργή διαδικασία αποσύνθεσης των δημοκρατικών και προέλασης των εθνικιστών του Φράνκο. Η Βαρκελώνη πέφτει τον Ιανουάριο του 1939 με τους δημοκρατικούς για μια ακόμη φορά να διχάζονται σχετικά με το αν έπρεπε να συνεχιστεί ο αγώνας ή αν θα έπρεπε να συνθηκολογήσουν με τον Φράνκο. Οι προσπάθειες τους για διαπραγμάτευση πέφτουν στο κενό καθώς το μόνο που δεχόταν ο Φράνκο ήταν άνευ όρων παράδοση. Έτσι στις 26 Μαρτίου οι εθνικιστές ξεκινούν την τελική επίθεση στην Μαδρίτη την οποία και καταλαμβάνουν την 1 Απριλίου του 1939, με τον Φράνκο να κηρύσσει το τέλος του πολέμου από ραδιοφώνου.

Προπαγανδιστική αφίσα των εθνικιστών

            Ο Ισπανικός εμφύλιος είχε ως αιτία και αφορμή τα εσωτερικά προβλήματα της χώρας. Προέκυψε από την αδυναμία των πολιτικών δυνάμεων της Ισπανίας να εκσυγχρονίσουν τις κοινωνικές δομές, που προσομοίαζαν σε πολλές περιοχές της χώρας με αυτές του σκοταδιστικού μεσαίωνα. Η εκκλησία είχε καταστεί προνομιακός εταίρος των εξουσιαστικών ελίτ, που επιδείνωναν ακόμη περισσότερο την θέση των εξαθλιωμένων αγροτών και εργατών. Οι τελευταίοι μάλιστα στερούνταν της στοιχειώδους κρατικής μέριμνας, αφού ούτε μισθολογικοί νόμοι υπήρχαν, ούτε κατοχυρωμένο δικαίωμα στο συνδικαλισμό και την απεργία. Οι εργατικές και αγροτικές μάζες στέναζαν κάτω από ένα αυταρχικό και καταπιεστικό καθεστώς, και υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να ερμηνευτούν οι ακρότητες και τα εγκλήματα που διαπράχτηκαν από αυτούς. Η συσσωρευμένη καταπίεση αιώνων εκτονώθηκε, σε αθώους πολλές φορές, φορείς της πρωθύστερης κατάστασης, όπως ιερείς και πολιτικούς αντιπάλους. Το πρόγραμμα αλλαγών που μπήκε σε εφαρμογή από τους δημοκρατικούς ήταν απαραίτητο, αλλά δεν είχε την συναίνεση όλων των δυνάμεων του δημοκρατικού στρατοπέδου. Για τους αναρχικούς στόχος ήταν μια ριζική αλλαγή των πραγμάτων, μια ρηξικέλευθη κοινωνική μεταβολή με στόχο μια αναρχική ουτοπία. Για τους εκ Κρεμλίνου κατευθυνόμενους κομμουνιστές βάραινε σημαντικά η «γραμμή» του συντρόφου Στάλιν, ο οποίος προωθούσε την δική του ατζέντα… Από την πλευρά τους οι Εθνικιστές από νωρίς συσπειρώθηκαν γύρω από το πρόσωπο του Φράνκο σε μια προσπάθεια τους να αποτρέψουν την «σοβιετοποίηση» της Ισπανίας. Αυτό που ουσιαστικά έγειρε τη ζυγαριά υπέρ τους ήταν η έγκαιρη και σε μεγάλους αριθμούς στρατιωτική βοήθεια των συγγενικών καθεστώτων της Γερμανίας, της Ιταλίας καθώς και της Πορτογαλίας που παρέσχε πολλά κεφάλαια για την χρηματοδότηση του εθνικιστικού στρατού. Σύγχρονα όπλα πήραν το βάπτισμα του πυρός στον ισπανικό εμφύλιο με σκοπό να εξεταστεί η χρήση τους για τον επερχόμενο παγκόσμιο πόλεμο. Ο Μουσολίνι με έκδηλη χαρά διαπίστωνε πως «οι Ιταλοί ήταν ικανοί να προκαλέσουν τρόμο με την επιθετικότητα τους και όχι μόνο ευχαρίστηση με την ικανότητα τους να παίζουν μαντολίνο»… Από την μεριά τους οι Γερμανοί του Χίτλερ είχαν την ευκαιρία να δοκιμάσουν τα νέα βομβαρδιστικά τους. Το νέο καθεστώς από την στιγμή της εδραίωσης του απεκάλυψε το πραγματικό πρόσωπο του, ξεκινώντας πολιτικές εκκαθαρίσεις εναντίον των ιδεολογικών του αντιπάλων. Οι «εκκαθαρισθέντες» υπολογίζονται από 30.000 μέχρι 150.000… Το «φρανκικό» καθεστώς απεδείχθη από τα πλέον μακροχρόνια στην Ευρώπη αφού άντεξε ως τα 1975! Ο Φράνκο κατάφερε να εδραιώσει ένα αυστηρά προσωποπαγές καθεστώς με σαφή φασιστικά χαρακτηριστικά. Δεν εντάχτηκε ποτέ σε καμία από τις τότε πολιτικές παρατάξεις της δεξιάς, αλλά αξιοποιούσε από την κάθε μια τα στοιχεία που του χρειάζονταν. Από τους φαλαγγίτες αντέγραψε την οργάνωση, τα σύμβολα και τις τελετές ενώ από την ευρύτερη δεξιά οικειοποιήθηκε τις θρησκευτικές και πατριωτικές ιδέες. Ουσιαστικά ο Φράνκο κυβερνούσε απολυταρχικά έχοντας ως πυλώνα της εξουσίας του τον στρατό. Παράλληλα επανέφερε την εκκλησία στην προηγούμενη θέση που κατείχε στην ισπανική κοινωνία, αναθέτοντας της εκ νέου την εκπαίδευση και την ηθική διάπλαση της νεολαίας. Στην εξωτερική πολιτική του φρόντισε να κρατάει ίσες αποστάσεις με τις δυτικές δυνάμεις. Η Αγγλία ουσιαστικά ποτέ δεν σταμάτησε να προμηθεύει τις δυνάμεις του Φράνκο με καύσιμα, ενώ η Γαλλία σταμάτησε πολλούς τόνους πολεμικού υλικού που κατευθυνόταν στη ζώνη των δημοκρατικών στα σύνορα της με την Ισπανία. Ακόμη και η Αμερική ποτέ δεν διέκοψε τις εμπορικές σχέσεις με τους εθνικιστές. Οι Γερμανοί τέλος είδαν γρήγορα να αποπληρώνεται η βοήθεια που είχαν προσφέρει στον Φράνκο με την ανάθεση σε γερμανικά συμφέροντα αρκετών ορυχείων σιδήρου, ζωτικής σημασίας για την οικοδόμηση της πολεμικής μηχανής του Γ΄ Ράιχ.

Χάρτης των μαχών του Ισπανικού εμφυλίου

Πηγή: eranistis.net