Αχ Συρία…

Φωτογραφικό ντοκουμέντο με Έλληνες πρόσφυγες στο Χαλέπι να περιμένουν  στην ουρά για συσσίτιο του Αμερικανικού Ερυθρού Σταυρού.

Η Συρία έγινε σπίτι για τους πρόσφυγες που διέφυγαν απ τις στρατιές του Ιμπραήμ Πασά το 1839.
Η Συρία έγινε σπίτι για τους Κιρκασιανούς πρόσφυγες το 1860.
Η Συρία έγινε σπίτι για τους Αρμένιους πρόσφυγες το 1914.
Η Συρία έγινε σπίτι για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες το 1948.
Η Συρία έγινε σπίτι ακόμα μια φορά για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες το 1967.
Η Συρία έγινε σπίτι για τους πρόσφυγες απ το Κουβέιτ το 1990.
Η Συρία έγινε σπίτι για τους πρόσφυγες απ τον Λίβανο το 1996.
Η Συρία έγινε σπίτι για τους πρόσφυγες απ το Ιράκ το 2003.
Η Συρία έγινε σπίτι για τους πρόσφυγες απ τον Λίβανο το 2006
Θα γραφτεί στα βιβλία της ιστορίας και οι γενιές θα θυμούνται, ότι η Συρία ποτε δεν έκλεισε τα σύνορα της για αυτούς που εγκατέλειψαν τα σπίτια τους αναζητώντας ασφάλεια και καταφύγιο.
Η Συρία δε ζήτησε ποτέ από κανέναν Άραβα βίζα για να εισέλθει στα εδάφη της ακόμα κι αν ήταν μια απλή επίσκεψη ή μόνιμη διαμονή.
Στη Συρία στα σύνορα δεν είχε στηθεί ούτε μια σκηνή για να φιλοξενήσει πρόσφυγες,τα σπίτια ήταν ανοιχτά, οι δρόμοι εκκενώθηκαν και πόλεις μετονομάστηκαν ώστε να επιτρέψουν στους πρόσφυγες να νιώσουν σαν στο σπίτι τους.
Αφήστε το να γραφτεί στα ιστορικά βιβλία και αφήστε τις γενιές να θυμούνται ότι όταν ένας Σύριος χρειάστηκε βοήθεια και καταφύγιο, τα σύνορα ήταν κλειστά και ο κόσμος κοιτούσε αδιάφορα.

Yaman Birawi.

Πηγή: Κατάληψη Σινιάλο

Τελική Λύση

Με την ονομασία Τελική Λύση (γερμανικά: Endlösung) έγινε γνωστό το σχέδιο των Ναζιστών για τη συστηματική δολοφονία των Εβραίων, τόσο στη Γερμανία όσο και στις περιοχές που κατακτήθηκαν από αυτή κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το αποτέλεσμα της εφαρμογής του σχεδίου αυτού ήταν το Ολοκαύτωμα, το οποίο στοίχισε στην Εβραϊκή Κοινότητα της Ευρώπης περίπου έξι εκατομμύρια νεκρούς άνδρες, γυναίκες και παιδιά....περισσότερα.

Η Γερμανία μετά την ήττα της στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο δεν κατάφερε να ορθοποδήσει οικονομικά για πάρα πολλά χρόνια. Η οικονομική καταστροφή της κοινωνίας, η κοινωνική διάλυση, η φτώχεια, η ανεργία, η εξαθλίωση ταπείνωσαν την γερμανική κοινωνία. Με διαλυμένο το ηθικό, η μάζα, ήταν εύκολο πλέον να χειραγωγηθεί από το μακρύ χέρι του συστήματος, το φασισμό-ναζισμό. Οι άνθρωποι τότε στη Γερμανία ψάχναν να βρουν ποιος φταίει για όλα αυτά, τότε εμφανίστηκε το ναζιστικό κόμμα και με τη στήριξη μίας μεγάλης μερίδας των αστών καθώς και με την ανοχή σε μεγάλο βαθμό της κεντρικής εξουσίας της Γερμανίας ξεκίνησε την προπαγάνδα για τον κακό Εβραίο που φταίει για όλα. Κάτι που παραλείπεται από τα βιβλία της ιστορίας και από τις ταινίες συχνά πυκνά είναι και η προπαγάνδα εναντίον του "βρωμερού" μπολσεβίκου,  του κομμουνιστή. Άλλωστε λίγο πριν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, οι Άγγλοι, οι Αμερικάνοι και οι Γερμανοί αστοί ήταν ένα μέτωπο εναντίον του Κομμουνιστικού κινδύνου στην Ανατολή. Και όσο κι αν φαίνεται σε ταινίες τύπου "Η διάσωση του στρατιώτη Ράιαν" ότι πράγματι οι απλοί στρατιώτες θυσιάζονταν για την ελευθερία, κάτω από το τραπέζι αμερικάνικες εταιρείες όπως Coca Cola, ΙΒΜ κλπ είχαν συναλλαγές με τους ναζί και μάλιστα κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Τελικά για να δώσουν άλλοθι στην ύπαρξή τους, οι ναζί έβγαλαν τους Εβραίους φταίχτες για όλα, βέβαια αυτοί που την πλήρωσαν και πέθαναν, βασανίστηκαν και κυνηγήθηκαν δεν ήταν όλοι οι Εβραίοι. Τα μεγάλα κεφάλια σε συνεργασία με τους Γερμανούς βιομηχάνους και γενικότερα αστούς, επένδυσαν στις χρυσές δουλειές που έφερε ο πόλεμος και πλούτισαν και αυτοί! Εκείνοι που κάηκαν στο Άουσβιτς, το Νταχάου και άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν άνθρωποι σαν και μας, μεροκαματιάρηδες, μικρομαγαζάτορες και τέτοια!

Ήταν η Τελική Λύση, ήταν η απανθρωπιά που μπορεί να φέρει το σιαμαίο αδερφάκι του καπιταλισμού, ο φασισμός. Οι σκηνές που εκτυλίχθηκαν στα κρεματόρια των ναζί, ακόμα και για μας που τα ακούμε ή τα βλέπουμε σε ταινίες, μας κάνουν εκείνη τη στιγμή να νιώθουμε ότι καμιά ελπίδα δεν υπάρχει για το είδος μας! Πολλοί ισχυρίζονται ότι οι δολοφόνοι έχουν κάποια ανωμαλία στον εγκέφαλό τους για αυτό σκοτώνουν πιο εύκολα χωρίς ενοχές! Το παράδειγμα την ναζιστικής Γερμανίας, της φασιστικής Ιταλίας, Ιαπωνίας, Βουλγαρίας κλπ αποδεικνύει ότι κυριότερος τροφοδότης της κτηνωδίας δεν είναι μία βλάβη στον εγκέφαλο, αλλά η αμορφωσιά, η άγνοια, η προπαγάνδα, η διασπορά του μίσους, η έλλειψη ταξικής συνείδησης και φυσικά ο εθνικισμός.

Αυτά τα έγραψα και τα έψαξα λίγο, μαθαίνοντας κι εγώ χρήσιμα και ωραία ιστορικά στοιχεία, με αφορμή το τραγούδι "The Final Solution" του συγκροτήματος Sabaton που άκουσα. Το συγκεκριμένο κομμάτι παρουσιάζει με πιο καλλιτεχνικό τρόπο, με ήχους σκληρού ροκ, όπως ταιριάζει και στις σκληρές καταστάσεις άλλωστε, την "Τελική Λύση".

Παραθέτω το βιντεάκι και τους στίχους, οι σκηνές του παρακάτω κλιπ είναι από την ταινία "Η λίστα του Σίντλερ (Schindler's list)"...

https://www.youtube.com/watch?v=UnRqqCBODXs&feature=player_embedded

 

SABATON LYRICS

"The Final Solution"

Country in depression

Nation in despair

One man seeking reasons everywhere

Growing hate and anger

The Fuhrer's orders were precise

Who was to be blamed and pay the price!

Wicked propaganda

Turning neighbors into foes

Soldiers of the third Reich searching homes

And then the former friends are watching

As they are rounded up one by one

Times of prosecutions has begun

Ever since it started

On Crystal night of 38

When liberty died

And truth was denied

Sent away on train on a one way trip to hell

Enter the gates Auschwitz awaits!

When freedom burns

The final solution

Dreams fade away and all hope turns to dust

When millions burn

The curtain has fallen

Lost to the world as they perish in flames

There was a country in depression

There was a nation in despair

One man finding reasons everywhere

Then there was raising hate and anger

The Fuhrer's orders still apply

Who was to be blamed and send to die!

[1x chorus]

[2x chorus]


Πηγή: Wikipedia

Για τους μετανάστες στο εξωτερικό...

Ανάρτηση τοπικού site...

"Πέμπτη, 23 Μαρτίου 2017

Δε φταις εσύ, η φαντασία σου τα φταίει

Δεν το 'χουν με τις ανακοινώσεις. Πρόσφατα έβγαλαν ανακοίνωση για τον ρατσισμό όπου μεταξύ άλλων γράφουν..."όλους εκείνους τους Έλληνες που ζούν μετανάστες και μετανάστριες σε άλλες χώρες και αγωνίζονται ενάντια σε διακρίσεις και ζητούν ίσα δικαιώματα..."

Υπάρχει βεβαίως που είναι η κεντρική ιδέα που είναι η φαντασιακή ιδέα ενός φανταστικού μετανάστη που ζητά ίσα δικαιώματα.

Που γίνεται αυτό, στη Ζιμπάμπουε, διότι στη Γερμανία λόγου χάρη υπάρχουν όροι και κανόνες για όλους τους εργαζομένους και συμφωνημένο μισθό, ασφάλιση και φορολογία και υγεία και παιδεία. Αυτά δίνουν οι Γερμανοί κι αν έχεις τα προσόντα που απαιτούν και σου αρέσει με γεια σου και χαρά σου. Από αυτό μέχρι να πλάθεις σουρεαλιστικές εικόνες για δήθεν αγωνιστές πάει πολύ.

EviaTop, Πέμπτη, Μαρτίου, 23, 2017"

https://eviatop.blogspot.gr/2017/03/blog-post_5203.html

Ένα ακόμα κείμενο που υποβιβάζει τη νοημοσύνη των μεταναστών κάθε χώρας χρησιμοποιώντας μηδέν επιχειρήματα, παρουσιάζοντας τα πράγματα όπως θέλει αυτός που το έγραψε. Προσπαθεί να μας πει εδώ ο άνθρωπος που το έγραψε ότι οι μετανάστες στις ξένες χώρες, και ειδικά στο παραπάνω κείμενο οι Έλληνες δεν αγωνίζονται για πράγματα όπως η ισότητα, ότι βασικά δεν υπάρχει κανένας μετανάστης Έλληνας που κάνει κάτι τέτοιο. Λέει μάλιστα ότι αυτό είναι φαντασιακή ιδέα!! Δε μας εξηγεί και τους λόγους που ένας άνθρωπος μετανάστης πηγαίνοντας στο εξωτερικό π.χ. στη Γερμανία γιατί να είναι τόσο αδρανής όσον αφορά τις διεκδικήσεις του. Ίσως να στηρίζεται στην άποψη ότι εκεί τα έχουν όλα λυμένα, ειδικά για τους μετανάστες! Ή ότι η ανάγκη τους για επιβίωση είναι τόσο μεγάλη προτεραιότητα ώστε να έχουν αφήσει σε δεύτερη μοίρα τις διεκδικήσεις τους για ίσα δικαιώματα.

Αυτό το απαξιωτικό κείμενο του EviaTop, καταφέρνει με αφοριστικό τρόπο να δηλώσει ότι οι μετανάστες Έλληνες του εξωτερικού δεν αγωνίζονται για ίσα δικαιώματα και δίνει τροφή σε πάσης φύσεως ρατσιστές να το χρησιμοποιήσουν ως επιχείρημα για τους εδώ μετανάστες.... "αφού οι Έλληνες του εξωτερικού δεν διεκδικούνε, οι μετανάστες στην Ελλάδα, τι θέλουνε;" Δεν ξέρω αν αυτός ήταν και ο σκοπός του κειμένου, ελπίζω όχι. Αλλιώς ισχύει ότι αυτός που έγραψε το κείμενο είναι άσχετος για τη ζωή των Ελλήνων του εξωτερικού ή είναι διαπαιδαγωγημένος να μην αγωνίζεται για τίποτα και του φαίνεται "φαντασιακή ιδέα" να αγωνίζεται κάποιος! Αν ισχύει το τελευταίο μικρό το κακό! Αρκεί να μην τον πιστεύει και να μην τον ακούει κανείς, γιατί η αντίδραση και η συντήρηση είναι μεταδοτική ασθένεια!

Αν και δεν έχει σημασία, έτσι για τα πρακτικά, θα παραθέσω κείμενο της Επιτροπής Αγώνα Μονάχου, που αποδεικνύει ότι οι Έλληνες του εξωτερικού έχουν αγωνίες, προβλήματα, ανάγκη διεκδικήσεων και σε πολλές περιπτώσεις αγωνίζονται και δεν είναι αδρανείς όπως θέλει να υπονοήσει το κείμενο του EviaTop....

"ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗ Μ.Ε. ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

9 Μαρτίου 2016 • by epitropiagonamonachou • in Ελληνόγλωσση εκπαίδευση στο εξωτερικό. •

Την Πέμπτη, 3 Μαρτίου 2016, το γραφείο του Συντονιστή Εκπαίδευσης Μονάχου, κάλεσε τους γονείς που τα παιδιά τους θα πάνε στην Α’ Τάξη του Δημοτικού σχολείου το Σεπτέμβρη του 2016, σε συναντηση – ενημέρωση για το μέλλον τη Ελληνόγλωσσης Εκπαίδευσης στη Βαυαρία.

Σύμφωνα με την εισήγηση του κ. Παπατσίμπα, η πρωτοβουλία πάρθηκε, μετά από αίτημα των Σχολικών Επιτροπών των Ελληνικών σχολείων για κάτι ανάλογο.

Η εισήγηση όμως περιείχε και μαργαριτάρια:

o Οι γονείς ενημερώθηκαν, ότι ο ν. 4077/2011

(https://nomoi.info/%CE%A6%CE%95%CE%9A-%CE%91-233-2011-%CF%83%CE%B5%CE%BB-1.html)

οδεύει προς αναμόρφωση – χωρίς να διευκρινίζεται η ποιότητα και το βάθος της.

o Ιδιαίτερα στάθηκε στην προσπάθεια της «ελληνοβαυαρικής επιτροπής» για αναμόρφωση του περιεχομένου της εκπαίδευσης στα Ελληνικά Δημοτικά σχολεια, σε όλες τις τάξεις του Δημοτικού, πέραν από τις 3 πρώτες που ισχύει εδώ και 3 χρόνια.Μάλιστα, κάτω από πιέσεις των γονέων για το αν αυτό συναρτάται άμεσα με τη διακοπή της χρηματοδότησης από την Ελληνική πολιτεία, βάση του ισχύοντα νόμου, απέφυγε να πα΄ρει ξεκάθαρη θέση.

o Χαρακτηριστική ήταν η αναφορά στην ανέγερση του νέου σχολείου, με προϋπολογισμό του Ελληνικού υπουργείου Παιδείας, χωρητικότητας ~700 με 750 μαθητών, το οποίο προέταξε ώς «όχημα» για την αναγνώριση των Ελληνικών σχολείων από το Βαυαρικό Υπουργείο Παιδείας ως ισότιμο των Γερμανικών. Οι γονείς που υπενθίμησαν ότι το Βαυαρικό Κράτος θα αναλάβει το 75% του έργου, μετά την αποπεράτωση του, και αναρωτήθηκαν αν αυτό θα γίνει με συγκεκριμένα ανταλάγματα όσον αφορά το καθεστώς και το προγραμμα εκπαίδευσης των Ελληνικών Σχολείων, αφέθηκαν με την απορία και ένα …χαμόγελο.

Σήμερα, στα Ελληνικά σχολεία του Μονάχου και της Νυρεμβέργης φοιτούν 1940 μαθητές περίπου, ενώ υπολογίζεται ότι ο συνολικός αριθμός των Ελληνων μαθητών στη Βαυαρία ανερχόταν σε ~4200 το 2015 και το νουμερο συνεχώς αυξάνει…

o Δεν υπήρξε σαφής δέσμευση για τη λειτουργία των σχολείων ως ολοήμερα, ενώ σε πιεστική ερώτηση για το θέμα των ελλείψεων προσωπικού – και κάτω από τις αποκαλύψεις γονέων από διάφορα δημοτικά, φάνηκε ότι κενά υπήρχαν μέχρι το Δεκέμβρη, χωρίς να αποκλαύπτεται η πραγματική τους έκταση.

Βρισκόμαστε στα πρόθυρα σοβαρών εξελίξεων όσον αφορά στην ελληνόγλωσση εκπαίδευση στο εξωτερικό και ειδικά στο Μόναχο. Φαίνεται, ότι όσο διάστημα οι γονείς, τόσο μεμονωμένα, όσο και μέσα από τις υποτυπώδεις σχολικές επιτροπές και συλλόγους γονέων, αναζητουν απαντήσεις, προσανατολίζονται σε εφήμερες λύσεις των καθημερινών ζητημάτων και λειτουργούν όχι συλλογικά αλλά ως μηχανισμοί μεταφοράς ειδήσεων, τόσο στο παρασκήνιο προετοιμάζονται λύσεις, που προοιονίζονται τη λειτουργία των όποιων Ελληνικών σχολείων απομείνουν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, για μια μικρή «κάστα» μαθητών που θα μπορούν οι γονείς να πληρώσουν το τίμημα. Η ΜΗ δέσμευση για δημόσιο σχολείο και η ταυτόχρονη δολιχοδρομία γύρω από το πόσο καλά θα ήταν να εφαρμόζονταν επιστημονικά αμφισβητούμενα εκπαιδευτικά μοντέλα, απλά για να «ισοτιμηθούν» τα διπλώματα των Ελληνικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων στη Γερμανία με τα αντίστοιχα Γερμανικά, δείχνει επικύνδες εξελίξεις.

Το κλειδί το κρατάνε πάντα οι γονείς, οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί: Όσο παραμένουν στο περιθώριο, αδιαφορόντας, ή περιμένοντας καρτερικά να τους δοθεί μια λύση από τα πάνω, τόσο οι εξελίξεις θα σημαίνουν χειροτέρευση των συνθηκών εκπαίδευσης για τα παιδιά μας.

Η ιστορία όμως του εκαπιδευτικού κινήματος, ειδικά στο Μόναχο, δειχνει, ότι όταν η διεκδίκηση πήρε συλλογικές διαστάσεις και μαζικές μορφές, τα όποια σχέδια απεργάζονταν στο παρασκήνιο οι «καλοθελητές» έμεναν πάντα στα συρτάρια τους. Μέχρι την επόμενη φορά, που τα δοκιμάζουν πάλι για να εξυπηρετήσουν αλλότρια συμφέροντα από αυτά των εργαζομένων και των παιδιών τους.

Η Επιτροπή Αγώνα, καλεί τους γονείς, τους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές,  που

πραγματικά βλέπουν το αδιέξοδο που οδηγούν αυτές οι πολιτικές σε συντονισμό και κοινη δράση, μέσα από τις Σχολικές Επιτροπές, τους Συλλογους, μέσα από επιτροπές αγώνα σε μια προσπάθεια να αλλάξουν τους συσχετισμούς στα εκλεγμένα όργανα του κινήματος των Γονέων και Κηδεμόνων. Κοινή δράση με στόχο ένα ενιαίο, δημόσιο, αποκλειστικά δωρεάν γερμανικό εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο θα παρέχει ταυτόχρονα μαθήματα ελληνικής γλώσσας, ιστορίας, εθίμων και παραδόσεων της χώρας μας με ευθύνη του ελληνικού υπουργείου παιδείας, εξασφαλίζοντας τη δυνατότητα σε κάθε παιδί να συνεχίσει τη ζωή του είτε παραμείνει στη Γερμανία, είτε στην Ελλάδα. Μόνο ένα τέτοιο σχολείο μπορεί να εξασφαλίσει τις σύγχρονες ανάγκες των παιδιών μας.

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕ ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ – ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΤΑΚΤΙΟΥΝΤΑΙ "

https://epitropimonachou.wordpress.com/2016/03/09/%CF%83%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%82-2016/

https://epitropimonachou.wordpress.com/

Το ίδιο πρέπει να κάνουμε όλοι, μετανάστες και μη, πρόσφυγες, εργαζόμενοι, άνεργοι, άστεγοι, μικροεπαγγελματίες, υπάλληλοι, αγρότες, φοιτητές κλπ να ενωθούμε κάτω από της σκέπη της κοινωνικής μας τάξης και συνείδησης και να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα που μας στερούν σε οποιοδήποτε κράτος, μια καλύτερη ζωή για όλους εμάς που δημιουργούμε τον κόσμο, ακόμα και αν κάποιους από μας, μας έχουν αποσύρει στην ανεργία, εμείς είμαστε που θα διεκδικήσουμε έναν καλύτερο κόσμο, όχι αυτοί που μας ξεζουμίζουν και πατάν επί πτωμάτων για να πλουτίσουν, ούτε τα τσιράκια τους που προπαγανδίζουν σπέρνοντας την απαξία, την απογοήτευση και την συντήρηση!

Τα δώρα...

«… Και ήταν μ’ εκείνα τα κοράλλια που άρχισαν οι αποχωρισμοί. Εκείνα τα ίδια τα κοράλλια ήταν από μόνα τους ήδη ένα αντίο. Μην προσφέρετε σε όσους αγαπάτε αντικείμενα πολύ όμορφα, γιατί το χέρι που απλώνεται για να δώσει και το άλλο που αποδέχεται, πρόκειται αναπόφευκτα να χωριστούν, σαν να είχαν ήδη αποχωριστεί μέσα σ’ αυτή τη χειρονομία του δώρου, χειρονομία που διασπά και όχι που ενώνει: από τη μια πλευρά – χέρια αδειανά, από την άλλη – χέρια γεμάτα. Αναπόφευκτα θα χωριστούν, και μέσα στο χάσμα που άνοιξε απ’ αυτή την αμοιβαία κίνηση της προσφοράς και της αποδοχής, το σύμπαν ολόκληρο θα καταποντιστεί.

   Από το ένα χέρι στο άλλο, δεν είναι παρά ο ίδιος ο χωρισμός που ανταλλάσσετε, που μεταφέρετε με κοράλλια σαν κι εκείνα!

    Καθώς είναι στη θέση του εαυτού μας που προσφέρουμε «κοράλλια» τόσο όμορφα, είναι εξαιτίας της ανικανότητας μας να προσφέρουμε τον εαυτό μας, και ζητάμε, σαν ανταπόδοση, να πάρουμε τα πάντα από τον άλλο. Υπάρχει μια προδοσία εγγενής σε τέτοια δώρα. Δεν είναι τυχαίο που φρόνιμοι άνθρωποι αναρωτιούνται συχνά σε τέτοιες περιπτώσεις: «Τι σκοπεύεις να πάρεις από εμένα – και μου προσφέρεις ένα τέτοιο δώρο;» Τέτοια κοράλλια συμβολίζουν την εξιλέωση: με τον ίδιο τρόπο προσφέρουμε σ’ έναν ετοιμοθάνατο έναν ανανά, ώστε να μην αναγκαστούμε τελικά να τον συντροφεύσουμε στον τάφο. Με τον ίδιο τρόπο χαρίζουμε σ’ έναν κατάδικο ένα ρόδο, ώστε να μην αναγκαστούμε να τον συντροφεύσουμε στη Σιβηρία…»

Απόσπασμα από το βιβλίο: "Η ιστορία της Σονέτσκα" της Μαρίνα Τσβετάγιεβα

Σαν σήμερα απεβίωσε ο Καρλ Μαρξ

Γερμανός φιλόσοφος, κοινωνιολόγος και οικονομολόγος, εισηγητής του επιστημονικού σοσιαλισμού και του κομουνισμού. Όπλισε την εργατική τάξη με δύο σπουδαία θεωρητικά κείμενα για τους αγώνες της, το «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος» και «Το Κεφάλαιο». Θεωρείται ένας από τους κορυφαίους και επιδραστικότερους διανοητές στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Ο Καρλ Μαρξ (Karl Marx) γεννήθηκε στις 5 Μαΐου 1818 στην πόλη Τριρ (Τρέβηροι στην εξελληνισμένη ονομασία της) της Πρωσικής Ρηνανίας. Ήταν το δεύτερο από τα επτά παιδιά του νομικού Χέρσελ Μορντεκάι (1777-1838), γόνου οικογενείας ραβίνων και της ολλανδοεβραίας Χενριέτα Πρέσμπουργκ (1788 - 1863). Δύο χρόνια πριν από τη γέννηση του Καρλ, ο πατέρας του βαπτίστηκε χριστιανός, προσχωρώντας στην Ευαγγελική Εκκλησία της Πρωσίας κι έλαβε το όνομα Χάινριχ Μαρξ. Στην κίνησή του αυτή δεν τον ακολούθησε η σύζυγός του, η οποία παρέμεινε πιστή στην ιουδαϊκή θρησκεία.

Η οικογένεια Μαρξ ζούσε σ’ ένα απλό, αλλά άνετο ιδιόκτητο σπίτι στην οδό Μπρίγκεργκασετ, που χρόνο με το χρόνο γινόταν κέντρο συνάντησης πλουσίων εμπόρων, πελατών του δικηγόρου Χάινριχ Μαρξ. Το 1824, όταν ο Καρλ ήταν έξι ετών, τα αδέλφια του βαφτίστηκαν ομαδικά χριστιανοί. Η μητέρα του και πάλι δεν ακολούθησε την απόφαση του συζύγου της.

Ο μικρός Καρλ άρχισε να προσκολλάται και να θαυμάζει τον πατέρα του, ενώ τη μητέρα του, που δεν είχε ιδιαίτερη παιδεία, την κορόιδευε για την ολλανδική προφορά της και για τα λάθη της στη γερμανική γλώσσα. Τον περιγράφουν ως χαρακτήρα «δύστροπο, επίμονο, απότομο, αυταρχικό, προσηλωμένο σε ό,τι κάθε φορά του καρφωνόταν στο κεφάλι», καλό μαθητή, με άμεμπτη διαγωγή, που θεωρούσε τους συνομηλίκους του «μικρούς».

Ο Καρλ Μαρξ σε νεαρή ηλικία

Ο Καρλ βιαζόταν να μπει στον κύκλο των μεγαλυτέρων του. Ιδιαίτερο σεβασμό, συμπάθεια και εκτίμηση έτρεφε προς τον φίλο του πατέρα του και βασιλικό σύμβουλο Λούντβιχ φον Βεστφάλεν, τον άνθρωπο που έμελλε να του καθορίσει τη ζωή. Ο φον Βεστφάλεν είχε μία ωραία κόρη, την Τζένη (1814-1881), στενή φίλη της αδελφή του Σοφίας. Η όμορφη Τζένη και οι συζητήσεις με τον πατέρα της, τον είχαν κάνει σχεδόν οικότροφο στο σπίτι του βασιλικού συμβούλου.

Το σκούρο χρώμα της επιδερμίδας του νεαρού Καρλ του «κόλλησε» το παρατσούκλι «Μαύρος». «Ο Μαύρος σας με έστυψε για άλλη μία φορά σαν λεμόνι στην κουβέντα μας» έλεγε ο φον Βεστφάλεν στον πατέρα Μαρξ, καμαρόνοντας για την πνευματική εξέλιξη του Καρλ. Είναι η εποχή που ο «Μαύρος» τελειώνει το σχολείο και ανακαλύπτει ότι θέλει να γίνει ποιητής. Όνειρό του είναι «με τα έργα και τη φαντασία του να κατακτήσει τον κόσμο». Όπως κάθε «καθωσπρέπει» νεαρός Γερμανός των ημερών του, ο Καρλ πίστευε ότι κρύβεται μέσα του ένας Χάινε. Βαθύτατα επηρεασμένος από τον επίσης εβραίο ποιητή, συγκινημένος από τη μουσική των Σούμπερτ, Σούμαν και Μέντελσον και με μούσα την όμορφη Τζένη, αρχίζει να γράφει στίχους ακατάπαυστα.

Το 1835 αποφοιτά με αρκετά καλούς βαθμούς, αλλά και με ένα δηλητηριώδες σχόλιο του καθηγητή του Βίτενσμπαχ στο απολυτήριο: «Περιπίπτει εις το αδιόρθωτον σφάλμα να καταφεύγη εις πολλάς μεταφορικάς παραστάσεις και να χρησιμοποιή εξεζητημένο και παράδοξόν πως ύφος». Ένα χρόνο μετά εγγράφεται στη Νομική Σχολή της Βόννης - και όχι του Βερολίνου, όπως θα ήθελε ο πατέρας του - για να βρίσκεται κοντά στην όμορφη φίλη της αδελφής του.

Το πρώτο έτος σπουδών ήταν συμφορά και για τις επιδόσεις του και για το οικογενειακό κομπόδεμα. Το πατρικό επίδομα ξοδευόταν σε γλέντια. Όπως έγραφε μάλιστα αργότερα στον φίλο του Ένγκελς, η αστυνομία τον είχε συλλάβει «επί μέθη και διαταράξει της νυχτερινής ησυχίας». Τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς αρραβωνιάζεται κρυφά από τους γονείς του τη Τζένη Βεστφάλεν.

Ως φοιτητής δεν αναμειγνύεται στην πολιτική, αν και οι ιδέες του Τζουζέπε Ματσίνι για τη «Νέα (ελεύθερη, ανεξάρτητη και ενιαία) Ιταλία» κερδίζουν έδαφος σε όλη την Ευρώπη. Στο Βερολίνο νοικιάζει το σπίτι, όπου κάποτε είχε διαμείνει ο ποιητής Λέσινγκ. Εισχωρεί σύντομα στους κύκλους της γερμανικής διανόησης, όπου εκείνη την εποχή κυριαρχεί «ο παγκόσμιος φιλόσοφος, ο φωτεινός φάρος και το κόσμημα του Πανεπιστημίου του Βερολίνου» Γκέοργκ Χέγκελ (Ο Έγελος των Ελλήνων).

Εγκαταλείπει τον έκλυτο βίο της Βόννης και συνεχίζει να γράφει. Στο δωμάτιό του έβρισκε κανείς παντού χειρόγραφα και τετράδια με ποιήματα, όπως «Τα Βιβλία του Έρωτα», αφιερωμένα - φυσικά - στην Τζένη φον Βεστφάλεν. Ανάμεσα στα έργα που γράφει είναι και μία κωμική νουβέλα, στην οποία δίνει τον τίτλο «Ο Σκορπιός και ο Ευτύχιος». Οι στίχοι του φθάνουν στα γραφεία εκδοτικών οίκων και περιοδικών, αλλά επιστρέφονται με την ίδια παρατήρηση του γυμνασιακού καθηγητή Βίτενσμπαχ.

Το 1838, σε ηλικία 20 ετών, χάνει τον πατέρα του. Ο θάνατος αυτός και η ποιητική αποτυχία τον οδηγούν σε βαριά μελαγχολία και κατάθλιψη. Δεν παρακολουθεί πια τα μαθήματα, απλώς συχνάζει στις συνεδριάσεις του «Κύκλου των Καθηγητών». Ασχολείται πια σχεδόν αποκλειστικά με τη φιλοσοφία. Οι απουσίες από τα μαθήματα τον οδηγούν σε «εξ αποστάσεως» αποφοίτηση από το Πανεπιστήμιο της Ιένας. Ο τίτλος της πτυχιακής του εργασίας φέρει τον τίτλο «Περί της διαφοράς της περί φύσεως φιλοσοφίας του Δημοκρίτου και του Επικούρου» και την υπογράφει στα λατινικά ως Carolus Enricus Marx Trevirensis.

Είναι δύσκολο να βρει απασχόληση, τα οικονομικά της οικογενείας είναι σε δεινή θέση. Ο φίλος του Μπρούνο Μπάουερ του έχει υποσχεθεί θέση υφηγητή στη Βόννη, εφόσον εκείνος καταλάμβανε έδρα καθηγητή. Αλλά και ο Άρνολντ Ρούγκε του είχε δώσει μία υπόσχεση: να εκδώσουν μαζί ένα περιοδικό, το «Αρχείον Αθεΐας». Ο αθεϊσμός, όμως, στον οποίον είναι προσκολλημένος, βάζει τέλος στα όνειρα για μια θέση υφηγητή. Οι πόρτες του πανεπιστημίου γι’ αυτόν κλείνουν οριστικά.

Αρχίζει να αναζητεί οποιαδήποτε αξιοπρεπή εργασία για βιοπορισμό. Σανίδα σωτηρίας, η πρόταση δύο φίλων από τον «Κύκλο των Καθηγητών». Ο Γιουνγκ και ο Οπενχάιμ τον καλούν το 1842 να εργασθεί ως δημοσιογράφος στην «Εφημερίδα του Ρήνου» («Rheinische Zeitung»). Πέντε μήνες προσπαθεί να γράψει το πρώτο του άρθρο, το οποίο τελικά δημοσιεύεται ανυπόγραφο και περνά απαρατήρητο. Οι φίλοι που τον πρότειναν αρχίζουν να απογοητεύονται από την αδράνειά του.

Εν τω μεταξύ, το κυκλοφοριακό φιάσκο της «Εφημερίδας του Ρήνου» (800 φύλλα έναντι 8.000 της αντιπάλου «Εφημερίδας της Κολωνίας») τον οδηγεί στη θέση του διευθυντή. Πρώτη ενέργεια του πρώην ράθυμου συντάκτη και νυν διευθυντή της «Εφημερίδας του Ρήνου» είναι να διαμαρτυρηθεί για τη λογοκρισία. Τα αντίπαλα έντυπα αρχίζουν να του επιτίθενται με κακεντρεχή σχόλια του τύπου «τα παιδιά των πλουσίων εμπόρων της Koλωνίας επεδίδοντο εις τον σνομπισμόν του κομμουνισμού για να σκοτώσουν την ώρα των εις βάρος των περιουσιών των γονέων των». Ένα δημοσίευμα περί διαζυγίου φέρνει τη ρήξη με το εκκλησιαστικό κατεστημένο και την αναστολή έκδοσης της εφημερίδας.

Το έτος 1843 βρίσκει τον Μαρ στο Παρίσι να εκδίδει τα «Γερμανογαλλικά Χρονικά» και να συγγράφει μια μελέτη περί ιουδαϊσμού, την «Εισαγωγή στην κριτική της φιλοσοφία του δικαίου του Χέγκελ» και το «Δοκίμιο κριτικής της Πολιτικής Οικονομίας». Η ύλη, όμως, του πρώτου τεύχους των «Γερμανογαλλικών Χρονικών» οδηγεί σε κατάσχεση του εντύπου και στη σύλληψή του. Τότε ακριβώς είναι που συνδέεται με τον Φρίντριχ Ένγκελς, τον φίλο που θα τον στηρίξει με όλα τα μέσα ως τον θάνατό του.

Φρίντριχ Ένγκελς – Καρλ Μαρξ

Ο Ένγκελς «συμπληρωματικά» προς τη φιλοσοφική θεώρηση του Μαρξ διατυπώνει την αρχή ότι οι νόμοι της εξέλιξης των κοινωνιών οδηγούν αναπόφευκτα προς τον κομμουνισμό. Ο Μαρξ αρχίζει να παρακολουθεί τις συγκεντρώσεις των γερμανών εργατών στο Παρίσι και των «μυστικών εταιρειών», όπως ο «Σύνδεσμος των Δικαίων». Παρ’ ότι δεν εγγράφεται μέλος, γίνεται στόχος της γαλλικής αστυνομίας, η οποία αρχίζει να παρακολουθεί κάθε κίνησή του.

Το 1844 γνωρίζει τον Προυντόν και τον (κατόπιν άσπονδο αντίπαλό του) Μπακούνιν, με τους οποίους συνεργάζεται στην εφημερίδα «Vorwärts» («Εμπρός»). Οι γερμανοί ηγεμόνες αντιδρούν λυσσαλέα στα δημοσιεύματά του. Κάνουν το παν (και τα καταφέρνουν το 1845) να εκτοπισθεί στις Βρυξέλλες, όπου τον ακολουθεί και η - σύζυγός του πλέον - Τζένη. Τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς, συνοδευόμενος από τον φίλο του Ένγκελς, πηγαίνει στην Αγγλία για να μελετήσει την κατάσταση των εργατών. Επιστρέφοντας και οι δύο στις Βρυξέλλες γράφουν το έργο «Η γερμανική ιδεολογία».

Αποπειρώνται να δημιουργήσουν ένα ευρύτερο κομμουνιστικό κίνημα, αλλά ο γερμανός πρέσβης στο Βέλγιο, αντιλαμβανόμενος τον κίνδυνο που εγκυμονούσε το δίδυμο Ένγκελς - Μαρξ για την ήδη εκρηκτική ατμόσφαιρα, ζητεί την εκτόπισή του. Ο Μαρξ βρίσκεται σε διαρκή επαφή με τις εργατικές οργανώσεις σε Αγγλία, Γαλλία και Γερμανία. Τότε είναι που ο «Σύνδεσμος των Δικαίων» τον καλεί στο Λονδίνο για να αναδιοργανώσει αυτή τη «μυστική εταιρεία». Ο Μαρξ αποδέχεται την πρόσκληση και τον Ιούνιο του 1847 παρευρίσκεται στο συνέδριο του «Συνδέσμου των Δικαίων».

Από τις εργασίες του συνεδρίου προκύπτουν οι εξής αλλαγές: Ο Σύνδεσμος αντικαθιστά στην ονομασία του τη λέξη «Δικαίων» με τη λέξη «Κομμουνιστών» και το κεντρικό σύνθημα «Όλοι οι άνθρωποι είναι αδέλφια» μετατρέπεται σε «Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!». Έξι μήνες μετά ο Σύνδεσμος του αναθέτει τη σύνταξη του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου», το οποίο ο Μαρξ ολοκληρώνει το 1848.

Ο Καρλ Μαρξ με τη σύζυγός του Τζένη

Την ίδια χρονιά συλλαμβάνεται στις Βρυξέλλες μαζί με τη σύζυγό του. Αποφυλακίζεται, όμως, σε λίγες ημέρες και μεταβαίνει στο Παρίσι, όπου έχει κηρυχθεί επανάσταση. Ο άνεμος των ταραχών φθάνει στην Αυστρία και στη Γερμανία, όπου ο Φρειδερίκος Γουλιέλμος Δ' αναγκάζεται να προβεί σε συνταγματικές μεταρρυθμίσεις και να συγκαλέσει εθνοσυνέλευση στη Φραγκφούρτη. Το κλίμα αυτό οδηγεί τα βήματα του Μαρξ στην Κολονία. Εκεί κατηγορείται για αδικήματα Τύπου και ένοπλη αντίσταση κατά της αρχής. Κατηγορείται όμως και από ορισμένα μέλη του Συνδέσμου ως «μυστικό όργανο της κεφαλαιοκρατικής αριστοκρατίας»

Τον Μάιο του 1849 καταφεύγει και πάλι στη Γαλλία, όπου πλέον η επανάσταση έχει κατασταλεί. Το 1850 η κόπωση από τους ατελέσφορους δεκαετείς αγώνες είναι εμφανής - και σ’ αυτόν και στο κίνημα. Αποχωρεί από τον Σύνδεσμο φτωχός και χωρίς δουλειά. Ζει πλέον από τη συγγραφή των έργων του και μόνον. Η γέννηση του τέταρτου παιδιού του τον βρίσκει σε άθλια οικονομική κατάσταση. Αποφεύγοντας πλέον κάθε ενεργό ανάμειξη στην πολιτική, αφιερώνεται αποκλειστικά στη συγγραφή του μεγαλύτερου έργου του, του «Κεφαλαίου».

Μετά τον θάνατο του βασιλιά της Πρωσίας (και μεγάλου διώκτη του) Φρειδερίκου Γουλιέλμου Δ', το 1861, επιστρέφει στη Γερμανία, αλλά το 1864 τον βρίσκει ξανά στο Λονδίνο να διαβάζει με ενθουσιασμό την προκήρυξη που έχει συντάξει στο Διεθνές Εργατικό Συνέδριο. Πρόκειται κατ’ ουσίαν για τη ληξιαρχική πράξη γεννήσεως της Α' Διεθνούς. Στις τάξεις του νέου κομματικού σχηματισμού, όμως, παρεισφρέουν αναρχικοί, με πρώτο και καλύτερο τον Μπακούνιν. Είναι τέτοιο το μένος του εναντίον του ρώσου αναρχικού, ώστε η εφημερίδα του δημοσιεύει ότι η Γεωργία Σάνδη «κατέχει έγγραφα, σύμφωνα με τα οποία ο Μπακούνιν είναι πράκτορας της μυστικής τσαρικής αστυνομίας».

Η Παρισινή Κομμούνα τον βρίσκει στο Λονδίνο, από όπου αποστέλλει στους επαναστάτες οδηγίες και συμβουλές. Στις 30 Μαΐου 1871 συντάσσει την προκήρυξη προς την Κομμούνα. Έχει διαβλέψει ήδη την αποτυχία της. Πιστεύει ότι το κίνημα έπρεπε να έχει στραφεί κατά της νομίμου κυβερνήσεως των Βερσαλλιών, ώστε να μην κλειστούν οι επαναστάτες στο Παρίσι, όπου τελικά και εξοντώθηκαν.

Το 1872 είναι 54 ετών, απογοητευμένος και με υγεία που έχει αρχίσει να κλονίζεται. Προτείνει τη μεταφορά της έδρας της Α' Διεθνούς στη Νέα Υόρκη, αποσύρεται και συνεχίζει τη συγγραφή του «Κεφαλαίου». Η ζωή του έχει κυλήσει με στερήσεις και ταλαιπωρίες, αλλά έχει μοναδικά στηρίγματά του την αγαπημένη του γυναίκα Τζένη Μαρξ και τον αφοσιωμένο φίλο του Φρίντριχ Ενγκελς. «Είμαι ερωτευμένος από την κορυφή ως τα νύχια» γράφει για την κατά τέσσερα χρόνια μεγαλύτερή του σύζυγό του. Η Τζένη είναι η ζωή του. Θεωρεί ότι ο χρόνος δεν είναι σε θέση να πληγώσει την ομορφιά της, η οποία «παραμένει έκπαγλος παρά την προχωρημένη ηλικία». Μαζί της θα αποκτήσει συνολικά επτά παιδιά, από τα οποία μόνο τα τρία θα φθάσουν ως την ενηλικίωση. Το 1878, όμως, η Τζένη πεθαίνει από καρκίνο. «Ο θάνατός της σκότωσε κάθε κίνητρο ζωής γι’ αυτόν» έγραφε ο Ένγκελς.

Ο Καρλ Μαρξ πέθανε στις 14 Μαρτίου 1883 στο Λονδίνο, απογοητευμένος, χωρίς καμία ιδιαίτερη αναγνώριση ή ένδειξη ότι αργότερα θα χαρακτηριζόταν «ο προφήτης φιλόσοφος που σφράγισε την πορεία της ανθρωπότητας». Τάφηκε ως άπατρις, τρεις μέρες αργότερα, στο νεκροταφείο του Χαϊγκέιτ στο Βόρειο Λονδίνο.

Πηγή: sansimera.gr

Άρης ο Αρχηγός των Ατάκτων

Άρης ο αρχηγός των Ατάκτων! Ένας τίτλος που σε τραβάει να διαβάσεις. Άρης, ένας από τους μεγαλύτερους επαναστάτες που γεννήθηκε σε αυτό το χώρο που λέγεται Ελλάδα. Άτακτοι, μια λέξη που πίσω της κρύβεται η ελευθερία, η πραγματική ελευθερία, κάτι που η δική μας γενιά δεν έζησε ποτέ! Άνθρωποι με σιδερένια θέληση, άφοβοι, με όραμα, αξίες, σκληροί μα κι ευαίσθητοι, χορτασμένοι από ταλαιπωρία αλλά γεμάτοι αγάπη για τη ζωή.

Το βιβλίο αυτό δε θα μπορούσε να αποτελεί απόλυτο ιστορικό εργαλείο παρόλο που είναι αποτέλεσμα της μεγαλύτερης ίσως έρευνας που έχει γίνει για τον Άρη Βελουχιώτη. Είναι περισσότερο μία σύνθεση ιστορικών αναφορών αγκαλιασμένες με διηγηματικού χαρακτήρα ιστορίες ανταρτών, διαλόγων, σκέψεων κλπ. Σε πολλά σημεία μπαίνει και η ερμηνεία του συγγραφέα, η ερμηνεία δεν αποτελεί κάποιου είδους γεγονός, είναι κάτι υποκειμενικό, για αυτό δε θεωρώ το έργο επιστημονικό. Βέβαια κάτι τέτοιο παραδέχεται και ο συγγραφέας.

Το βιβλίο είναι ένα ταξίδι στο χρόνο, με μία μεγάλη δόση προσωπολατρείας στον Άρη Βελουχιώτη. Παρόλο που ίσως σε κάποια σημεία να αδικεί κάποιους είναι τόσο ωραία ειπωμένα και γεμάτα εκτίμηση τα λόγια του συγγραφέα για αυτούς που έζησαν την ουτοπία, που δε δίνεις και πολύ σημασία!

Όταν τελειώνει η ανάγνωση του βιβλίου διαμαρτύρεσαι γιατί τέλειωσε! Και δε μιλάμε για ένα βιβλιαράκι αλλά για ένα θηρίο που βλέποντάς το και ο μεγαλύτερος βιβλιοφάγος ψιλοτρομάζει! Σου αφήνει μία γλυκιά γεύση γιατί σε ταξίδεψε σε κόσμους , αληθινούς κόσμους, που έχουν υπάρξει δηλαδή μερικά χιλιόμετρα μακριά μας, σε κόσμους γεμάτους οράματα, λεβεντιά, ιδεολογία, γενναιότητα, απλότητα, καλοσύνη. Και σου αφήνει κι ένα αίσθημα αηδίας για όσους θέλησαν να γκρεμίσουν αυτούς του κόσμους. Εμένα μου άφησε  κι ένα αίσθημα απογοήτευσης γιατί αυτοί που ξεκίνησαν να φτιάξουν έναν τέτοιο κόσμο στάθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων και μάλιστα αντί να το παραδεχτούν κατηγόρησαν τον ηρωικό μας πρωταγωνιστή! Τελικά αν και καθυστερημένα τον δικαίωσαν…

Αξίζει να το διαβάσει κανείς, έχει πολλά ιστορικά στοιχεία άξια αναφοράς κι επισήμανσης, ξεχνιέσαι για τα καλά και αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό που μας λένε πως είναι ουτοπία τελικά είναι μία εν δυνάμει πραγματικότητα και τη βαπτίζουν ουτοπία για να μην μπορούμε να έχουμε το θάρρος να την πραγματοποιήσουμε!!

Le Diner De Cons / Δείπνο Ηλιθίων

Ένα άνοστο, βαρετό καθημερινό βράδυ της χειμωνιάτικης άνοιξης. Η τηλεόραση έχει τον αντιαισθητικό Λιάγκα να λέει εξυπνάδες ή τον μπουνταλά τον Αρναούτογλου να λέει παπαριές; Δε θυμάμαι βασικά! Τότε θυμήθηκα τον φίλο μου τον Κώστα που μου είχε προτείνει μία ταινία η οποία μου είχε υποσχεθεί ότι έχει πολύ γέλιο!! Η ταινία λέγεται "Δείπνο Ηλιθίων" ή στα γαλλικά "Le Diner de Cons". Δυσκολεύτηκα λίγο να τη βρώ αλλά μετά από κανα 40λεπτο η ταινία βρισκόταν ήδη στο Pc μου έτοιμη να θεαθεί από τα απεγνωσμένα μάτια μου και τα κακόμοιρα τα αυτιά μου που είχαν χορτάσει  διαφημίσεις ανάμεσα σε Λιάγκες, Αρναούτογλου και ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου που περιέγραφε ο πατέρας του προπάππου μου στο ημερολογιό του. 

Έτσι λοιπόν έβαλα την ταινία να παίζει. Δε μπαίνω σε λεπτομέρειες, το μόνο που θα τονίσω είναι ότι ο κεντρικός χαρακτήρας προκαλούσε το γέλιο μόνο που τον κοιτούσες! Δε μιλάμε να τον ακούσεις κιόλας, γρήγορα γαλλικά από άντρες, αστείο από μόνο του! Τελικά εκεί που ήμουν έτοιμος να βουλιάξω χαμένος στο μαγικό μου πάπλωμα, βρέθηκα να γελάω μόνος στις 1 το βράδυ! Κάτι που με άφησε έκπληκτο. Κι εκεί που σοβαρεύεται η ταινία και πιστεύεις ότι θα πάρεις και σοβαρό ηθικό δίδαγμα γίνεται το αναπάντεχο το οποίο είναι η χαριστική βολή στη σοβαρότητα σου, εκεί που το γέλιο θριαμβεύει, υπερνικά τη σοβαρότητα και δε σου αφήνει περιθώρια παραμόνο για κοιλιακούς που πονάνε και σαγόνι που τρίζει βγάζοντας χάχανα!!

Να τη δείτε λοιπόν, δεν βγάζουν έυκολα καλές κωμωδίες πλέον!!

Α.Ρ.