Μια γυάλινη ιστορία...

Πρώτα θα σας πω μια μικρή ιστορία… μια γυάλινη ιστορία!
Πριν πάρα πολλά χρόνια, κάπου στο τέλος του 19ου αιώνα, σε μια μακρινή πολιτεία, οι άνθρωποι είχαν βρει έναν εύκολο τρόπο να ξεφορτώνονται τα σκουπίδια τους, τα πέταγαν από ένα γκρεμό δίπλα σε μια μεγάλη παραλία.
Πέταγαν τα πάντα, ολόκληρες οικοσκευές, αυτοκίνητα, μηχανικά εξαρτήματα και πολλά γυαλιά κατέληγαν στη θάλασσα…
.

.

Τα χρόνια περνούσαν και η παραλία είχε πια μετατραπεί σ’ ένα φριχτό σκουπιδότοπο…
Γύρω στην δεκαετία του 60, η ηγεσία της πόλης, αποφάσισε να δώσει τέλος σ’ αυτό το χάος και ξεκίνησε μια εκστρατεία καθαρισμού, βρήκε κι ένα νέο χώρο ρίψης απορριμάτων και απαγόρευσε τη ρίψη μπαζών στη θάλασσα.

.

.

Χρειάστηκαν αρκετά χρόνια και μεγάλη προσπάθεια για να καθαριστεί ο βυθός όπως και η παραλία που ήταν δίπλα. Τα πάντα απομακρύνθηκαν, το μόνο που δεν μπορούσαν να απομακρύνουν ήταν τα γυαλιά…

.

.
Τα κύματα, ο χρόνος, αναδεύοντας τα γυαλιά, τα είχαν μετατρέψει σε αστραφτερά πολύχρωμα βότσαλα… λεία, μικρά, μεγάλα, στρογγυλεμένα, εκατομμύρια γυάλινα βότσαλα κοσμούσαν την παραλία!

.

Η παραμυθένια παραλία βρίσκεται στη Καλιφόρνια της Αμερικής και ονομάστηκε «Glass Beach». Τώρα πια είναι ένας δημοφιλής τουριστικός προορισμός, όπου όλοι θέλουν να πάρουν και κάποιο κομματάκι γυαλιού, αλλά η ειρωνεία είναι, πως αυτά τα γυαλιά που κάποτε ήταν παράνομο να τα πετάξεις σ’ αυτή την παραλία, τώρα είναι παράνομο να τα απομακρύνεις απ’ αυτήν…
.

Η φύση γι άλλη μια φορά έδειξε τη δύναμη της!

Ως πότε όμως η φύση θα διορθώνει τ’ ανθρώπινα λάθη αποκαθιστώντας την ισορροπία;
.

Η Καλιφορνέζικη γυάλινη παραλία, μου θύμισε όμως μια «στενάχωρη» δική μας Ελληνικότατη ιστορία…
Την παραπάνω φωτογραφία την τράβηξα πριν λίγα χρόνια και είναι από τα Λαλάρια της Σκιάθου.
Στη Σκιάθο η οικογένεια μου έχει ένα εξοχικό από το 1970 και κάθε χρόνο όταν ο καιρός μας το επιτρέπει πάμε μια βόλτα σ’ αυτή την πανέμορφη παραλία… μέχρι εδώ όλα φαίνονται τέλεια, να που όμως εγώ θυμάμαι πως πριν αρκετά χρόνια αυτή η παραλία ήταν γεμάτη από τεράστια πανέμορφα και κάτασπρα βότσαλα;
.

Τα βότσαλα ήταν τόσο μεγάλα που δυσκολευόσουν να ξαπλώσεις…
Με τα χρόνια η παραλία άρχισε να αδειάζει από βότσαλα, γιατί όλοι όταν έφευγαν έπαιρναν και από δυο τρία βότσαλα…
.

.

Εύκολα διακρίνει κανείς το μικρό βοτσαλάκι που έχει απομείνει και φυσικά μετά απ’ αυτή την καταστροφή, ξαπλώνεις άνετα….

Πηγή: ainafetst.wordpress.com